| Popis: |
Książka poświęcona jest analizie polskiej polityki wschodniej w latach 1989–2014 pod kątem jej zbieżności z koncepcjami wypracowanymi przez zespół paryskiej „Kultury”. Stworzoną na łamach pisma „doktrynę ULB” (inaczej „doktryna Giedroycia”) można w skrócie przedstawić jako program wspierania niepodległości i niezależności Ukrainy, Litwy i Białorusi oraz przeciwdziałanie imperializmowi rosyjskiemu (przy jednoczesnym zaniechaniu rywalizacji na linii Warszawa-Moskwa o dominację nad Europą Wschodnią i kreowaniu dobrych relacji ze środowiskami wolnościowymi w Rosji). Ważnymi elementami „doktryny Giedroycia” był również postulat: unormowania i zbudowania przyjaznych stosunków z Niemcami, a także integracja Polski z gospodarczymi i militarnymi strukturami świata zachodniego. Dokonując więc analizy polityki wschodniej kolejnych polskich rządów pod kątem kontynuacji bądź odejścia od koncepcji paryskiej „Kultury”, autor odnosi się do tych wyżej wymienionych kluczowych postulatów. Prezentowane w książce wyniki badań, dowodzą, iż w omawianym czasie wszystkie kolejne polskie rządy brały pod uwagę i akceptowały „doktrynę Giedroycia”. Co więcej, należy stwierdzić, iż przez całe pierwsze dwadzieścia pięć lat istnienia III RP jej polityka zagraniczna charakteryzowała się wysokim stopniem ciągłości, a przywiązanie do idei paryskiej „Kultury” było przedmiotem ponadpartyjnego konsensusu. Natomiast na poziomie szczegółowym (taktycznym) – wykraczającym poza ogólną koncepcję polityki zagranicznej – obserwuje się pewne niezrozumienie doktryny Giedroycia. |
