| Popis: |
Organizacja procesu opiekuńczo-wychowawczego domów dziecka w latach 1945–1989 (na przykładzie Warmii i Mazur) przedstawiona została w rozbiciu na cztery aspekty: I. Realizacja procesu opiekuńczo-wychowawczego. W wyniku analizy danych stwierdzono, iż reprezentowany przez placówki poziom jest przeciętny. Jednak taki stan rzeczy uznać należy za zrozumiały, ponieważ niemożliwa jest pełna kompensacja procesu opieki i wychowania realizowanego w rodzinie własnej. II. Struktura organizacyjna zespołu wychowanków, w której zauważa się niejednolitość. W zależności od W zależności od domu, przebywała tam różna ilość podopiecznych. Bywały domy przystosowane do bardzo dużej liczby dzieci, małej lub przeciętnej. Spośród przebywających w nich wychowanków tworzono grupy wychowawcze. Podział na grupy odbywał się głównie ze względu na płeć i wiek, choć również zdarzały się zespoły koedukacyjne. Nie we wszystkich domach rozwijano zainteresowania dzieci, ponieważ nie wszędzie tworzono koła zainteresowań, bądź też w sytuacji kiedy już istniały, to nie funkcjonowały one efektywnie. Podobnie miała się rzecz z samorządnością wychowanków. Nie w każdym domu ją zaprowadzano, a czasami praca tychże samorządów po prostu nie była owocna. III. Formy zajęć w zespołach wychowanków stosowanych w badanych domach dziecka były różnorodne. Ich niejednolitość i efektywność zależała przede wszystkim od opiekunów grup, ich wiedzy na temat potrzeb i oczekiwań swoich podopiecznych, a także własnej kreatywności i możliwości finansowych bądź też lokalowych placówki. IV. Współpraca domów dziecka ze środowiskiem spoza placówki występowała. Niektóre domy trwały w zaprzyjaźnionych stosunkach między sobą i z miejscową ludnością, rzadziej zaś z rodzinami wychowanków. Nawiązywano różne kontakty, np. z lokalnymi instytucjami, czy zakładami pracy. Poszczególne domy miały swoje Komitety Opiekuńcze, które to jednak nie zawsze opiekowały się powierzoną sobie placówką. |
