| Popis: |
Tematski interes ovog rada predstavlja razumijevanje uloge prirodnog prava, kao aspekta Rusoove praktičke misli. Radi opštijeg osvrta, u radu se najprije govori o prisutnosti ius-naturalističke paradigme u istoriji filozofije, i daje opšti uvid o njenim specifičnostima u Novom vijeku. Jedna od tih specifičnosti je i uzimanje izvorne ljudske prirode, kao osnove za legitimaciju različitih društvenougovornih teorija. Rad će, stoga, dati uvid u Rusoove antropološke postavke, kao i njihovu suprotnost sa shvatanjima Hobsa i Grociusa. Kako će se iz toga pokazati, čovjeku su svojstveni izvorna neiskarenost, sloboda i usavršivost. Sledstveno; shvatanju čovjeka kao izvorno slobodnog, Ruso zagovara ideju o narodu kao nosiocu suvereniteta. To ovaj rad dalje uvodi u rekapitulaciju pojmova i instituta Rusoove političke misli kao što su Opšta volja i volja svih, ideja zakonodavca, Društvenog ugovora, te u pitanje o legitimitetu vlasti. Na kraju, rad će pokazati da Ruso, i pored toga što polazi od hipotetičke antropološke konstrukcije, ipak otvara probleme koji ostaju filozofski i praktično aktuelni. |
