| Popis: |
Streszczenie Współcześnie społeczno-kulturowy obraz samobójstw wskazuje na większą niż kiedyś akceptację czynu i jego neutralizację językową. Szczególnie istotne wydaje się dostrzeganie słowotwórczych i definicyjnych różnic w języku mówionym, co w niniejszym artykule zostało omówione w odniesieniu do grup studentów kierunków medycznych (pielęgniarstwo, położnictwo, kierunek lekarski, ratownictwo medyczne), kierunków społecznych (dziennikarstwo) oraz specjalistów (pracownicy naukowi, chirurdzy i inni lekarze szpitala klinicznego, położne i pielęgniarki, psychiatrzy i inni pracownicy szpitala psychiatrycznego). Analizę stosunku do samobójstw w języku mówionym oparto o zogniskowane wywiady grupowe, które umożliwiły rekonstrukcję głęboko zakorzenionych sposobów myślenia i postrzegania zjawisk w kontrolowanych badawczo warunkach. Dobór słów i tematów oraz sposób definiowania samobójstwa i zagadnień z nim związanych odzwierciedlał stan wiedzy o suicydologii oraz (ukrywane) emocje i postawy. |
