مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات ثباتی سهرمن با تمرینات بازآوری پاسچرال بر ناتوانی، عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی بیماران مبتلا به سندرم اکستنشن کمری
| Autor: | یگانه ضرغامیان, نادر رهنما |
|---|---|
| Jazyk: | English<br />Persian |
| Rok vydání: | 2023 |
| Předmět: | |
| Zdroj: | Journal of Paramedical Science and Rehabilitation, Vol 12, Iss 2, Pp 74-87 (2023) |
| Druh dokumentu: | article |
| ISSN: | 2322-5238 2345-2730 |
| DOI: | 10.22038/jpsr.2023.72093.2496 |
| Popis: | هدف:سندرم اکستنشن کمری (Extension Lumbar Syndrome) جز یکی از انواع کمردردهای مکانیکال (Mechanical Back Pain) است حرکات یا پاسچرهای (Postures) تکراری، یکی از دلایل اصلی بروز آن می باشد که مشکلات و اختلالاتی را در افراد ایجاد می کند. مداخلات مختلفی برای بهبود علائم افراد مبتلا به کمردرد عنوان شده است اما تحقیات محدودی به بررسی سندرم اکستنشن (Extension) کمری و اثر تمرینات بر آن پرداخته اند. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثباتی سهرمن با تمرینات موسسه بازآوری پاسچرال (Postural Restoration Institute; PRI) بر ناتوانی، عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری بود.روش بررسی:در این پژوهش نیمه تجربی 22 فرد مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال با سندرم اکستنشن کمری با تشخیص متخصص بررسی و به صورت در دسترس انتخاب شدند و پس از شرح روند مطالعه و تایید آزمودنی ها، وارد مطالعه شدند. آزمودنی ها به صورت همتاسازی به دو گروه مساوی تمرینات ثباتی سهرمن (میانگین سن± انحراف استاندارد: 6/12 ± 51/5 سال، قد: 4/7 ± 168/7 سانتی متر و وزن: 9/3 ± 74/4 کیلوگرم) و تمرینات PRI (میانگین سن± انحراف معیار: 6/2 ± 51/1 سال، قد: 2/2 ± 168 سانتی متر و وزن: 9/7 ± 75/4 کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه های تمرینی، تمرینات را به مدت هشت هفته و سه جلسه 45 دقیقه ای در هفته انجام دادند. میزان ناتوانی (مقیاس درد و ناتوانی کبک)، عملکرد تنفسی (پرسش نامه خود ارزیابی تنفس) و کنترل حرکتی (تست لوموجوکی) قبل و بعد از تمرینات ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از روش آماری آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس مورد آنالیز قرار گرفت (0/05>p)یافته ها:نتایج تحقیق نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین عملکرد تنفسی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش 4/5±16 و پس از هشت هفته 3/6±10)؛ با تمرینات PRI (پیش 5/2±16/8 و پس از هشت هفته 3/7±7/7 ) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود دارد (0/023=p). همچنین تفاوت معناداری بین میانگین کنترل حرکتی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش 0/87±4/2 و پس از هشت هفته 0/94±4/9)؛ با تمرینات PRI (پیش 0/87±3/8 و پس از هشت هفته 0/93±5/5) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود دارد (0/004=p). هرچند تفاوت معناداری بین میانگین ناتوانی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش 13/8±55/2 و پس از هشت هفته 13/2±30/2)؛ با تمرینات PRI (پیش 12/7±55/9 و پس از هشت هفته 12/9±27/5) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود ندارد (0/389=p). بنابراین گروه PRI (عملکرد تنفسی 54% ؛ کنترل حرکتی 44%) نسبت به گروه تمرینات ثباتی سهرمن (عملکرد تنفسی 37% ؛ کنترل حرکتی 16%) بهبود بیشتری را داشتند.نتیجه گیری:می توان بیان کرد که هر دو مداخله تمرینات ثباتی سهرمن و تمرینات PRI می تواند در کاهش ناتوانی و بهبود عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی افراد مبتلا به کمردرد مثمر ثمر باشد اما با توجه به اختصاصی بودن تمرینات PRI طبق الگوهای پاسچرال و همچنین اهمیت پررنگ تر دیافراگم به عنوان عضله حیاتی ثبات لوکال، تمرینات PRI می تواند اثرات بهتری نسبت به تمرینات ثباتی سهرمن داشته باشد. |
| Databáze: | Directory of Open Access Journals |
| Externí odkaz: |
|