| Autor: |
حمید الهویی نظری |
| Jazyk: |
perština |
| Rok vydání: |
2016 |
| Předmět: |
|
| Zdroj: |
Majallah-i Huqūqī-i Biyn/al-milalī-i, Vol 33, Iss شماره 54 (بهار- تابستان), Pp 167-190 (2016) |
| Druh dokumentu: |
article |
| ISSN: |
2251-614X |
| DOI: |
10.22066/cilamag.2016.20724 |
| Popis: |
در حوزه حقوق معاهدات، رضایت، یکی از اصول بنیادین است. ماده 36 کنوانسیون وین راجع به حقوق معاهدات با شرایطی سروکار دارد که به‌موجب آن، هر دولت می‌تواند به حقی به‌موجب معاهده‌ای استناد کند که وی عضو آن نیست. برقراری حق به نفع ثالث را باید در پرتو معیار اساسی رضایی‌بودن تعهدات قراردادی در نظام حقوق بین‌الملل مورد توجه قرار داد. در این صورت، این مسئله قابل طرح است که آیا حق دولت ثالث، ناشی از معاهده اصلی یا ناشی از قبولی حق توسط دولت ثالث و به عبارت دیگر، انعقاد معاهده فرعی میان ثالث و طرف‌های معاهده اصلی است. با توجه به نقش معاهدات در حقوق بین‌الملل، شناخت ابعاد حقوقی این نهاد در حوزه حقوق قراردادی و در چارچوب کنوانسیون وین، بسیار مهم است. در ارتباط با این موضوع اگرچه رویه قضایی اندک است، می‌توان رد پای آن را در برخی نظرات منضم به آرای دیوان دائمی و دیوان فعلی دادگستری بین‌المللی یافت. این تحقیق، ضمن بررسی ماهیت حقوقی تعهد به نفع ثالث، مواردی را که به‌ظاهر در این حوزه قرار می‌گیرد، اما واقعاً مصداق ماده 36 کنوانسیون نیست تجزیه و تحلیل می‌کند. |
| Databáze: |
Directory of Open Access Journals |
| Externí odkaz: |
|
