| Popis: |
Bu tez, Mısır-İsrail ve Ürdün-İsrail barış süreçlerini, Arap bakış açısından, barış yapımı, anlaşmaların içeriği ve barışın devamlılığı üzerinden analiz etmektedir. Bu iki barış süreci de bölgede 'gerçek barış'a yönelik umutları boşa çıkararak 'soğuk barış'tan öteye gidememiştir. Bu bağlamda, bu tez, Mısır-İsrail ve Ürdün-İsrail barış süreçlerinde görülen 'soğuk barış' kavramının devletin otonomisinin bir yansıması olduğunu ileri sürmektedir. Zira söz konusu ülkelerin otoriter yapısı, devlete iç bağlamda toplumsal güçler pahasına hareket etme kapasitesi sağlamaktadır. Bu nedenle, tezde 'devletin içsel otonomisi' ve 'devletin bölgesel otonomisi' kavramları, barış yapımı ve barışın devamlılığı süreçlerini imkânlı kılan faktörler olarak vurgulamaktadır. Ürdün'de devletin içsel otonomisi Mısır'a kıyasla daha sınırlıdır, ancak her iki devlet de İsrail ile barış imzalama kararlarını halklarının gözünde kabul edilebilir kılmak maksadıyla yaptıkları 'barış primi' propagandasından bağımsız olarak, halklarına rağmen barış yapabilmelerine imkân sağlayacak kadar otonomiyi haizdir. Her iki örnekte de İsrail ile ilişkilerin normalleşememesinden ötürü sekteye uğradığı görülen barış inşasına dair tecrübeler, aslında barış süreçlerinin ne kadar kırılgan olduğunu göstermektedir. Öte yandan, İsrail'le yapılmış olan bu iki barış anlaşması da taraflar arasındaki siyasi anlaşmazlıklara, mevcut İsrail karşıtı kamuoyuna ve normalleşme karşıtı kampanyalara rağmen geçerliliğini korumaktadır, çünkü İsrail ile barışın devamı, her iki örnekte de, bir dış politika yönelimi ve dolayısıyla rejimin devamlılığı politikalarının bir parçası haline gelmiştir. This thesis analyzes the Egyptian-Israeli and Jordanian-Israeli peace processes in terms of peace-making, the nature of the peace treaties, and peace-sustaining from the Arab perspective. These peace processes have not gone much further than 'cold peace' dashing the hopes for a 'real peace' in the region. This thesis argues that the 'cold peace' phenomenon evident in the cases of Egyptian-Israeli and Jordanian-Israeli peace processes is the reflection of the autonomy of the state since the authoritarian state structure provides these states with the capacity to act at the expense of the societal forces in the domestic context. In this respect, this thesis highlights 'domestic state autonomy' and 'regional state autonomy' as enabling factors both in the peacemaking and peace-sustaining processes. Although Jordan enjoys more limited domestic state autonomy when compared with Egypt, both of the states were endowed with enough autonomy which enabled them to make peace with Israel at the expense of their people regardless of the efforts by the Egyptian and Jordanian state to sell the decision of making peace with Israel by propagating the peace dividends.The stalled peace-building processes in the Egyptian and Jordanian cases due to the unachieved normalization of relations with Israel display the fragility of the peace processes. However, these two peace treaties are still valid regardless of the political confrontation between the parties, the prevalent anti-Israeli public opinion, and the anti-normalization campaigns, because sustaining peace with Israel has become a foreign policy orientation and thus a part of regime maintenance policies in both of the two cases. 353 |
