| Popis: |
Bu çalışmada Türkiye Cumhuriyeti'nin ülke dışına ilk asker gönderme ve BM şemsiyesi altında Kore Savaşı'na katılma kararının analizi yapılmıştır. Güney Kore ile Kuzey Kore arasında savaş 25 Haziran 1950'de başlamış, 27 Temmuz 1953'te ateşkes anlaşmasıyla son bulmuştur. Kore Savaşı'na katılma kararı, Türkiye'nin 2. Dünya Savaşı sonrasında Soğuk Savaş'ın başlaması ile oluşan iki bloklu yeni dünya düzenine uyum çabalarının içinde değerlendirilmiştir. Bu uyum çabalarının en son adımını 18 Şubat 1952'de NATO'ya giriş oluşturmaktadır. Karar, Cumhurbaşkanı Celal Bayar ve Başbakan Menderes tarafından alınmış, karar alma sürecine Feridun Cemal Erkin ve Selim Sarper gibi bürokratlar da dâhil edilmiştir. Dış İşleri Bakanlığı ve Genelkurmay Başkanlığı teknik konular kapsamında karara dâhil olmuşlardır. Karar dış güvenlik açığına dayandırılmış, bu güvenlik açığını gidermek için de ekonomik, siyasi ve askeri açıdan dış desteğe ihtiyaç olduğu değerlendirmesi yapılmıştır. Çalışmanın tamamı için hermeneutik metod tarihsel bir bakış yakalayabilmek ve bütüncül olarak değerlendirme yapabilmek için yol gösterici olmuştur. Kararı alan liderlerin psikolojik değerlendirmesine girilmeden, iç ve dış etkili olan faktörler açıklanmaya çalışılmıştır. Karar alma modellerinden bir senteze ulaşılarak analiz yapılmıştır. Karara etki eden kişi ve kurumlarla, ulusal güç faktörlerinden ekonomik ve askeri güç de analize dâhil edilmiştir. Ayrıca karar alma aşamasında DP hükümetin öngörüleri ve bu öngörülerin uzak ve yakın vadede gerçekleşip gerçekleşmediğine de bakılmıştır. Çalışmanın kaynakları, konuyla ilgili ikincil literatürün yanı sıra, hatıratlar, gazete haberleri, TBMM tutanakları ve ABD Dışişleri Bakanlığı evrakına dayanmaktadır. In this thesis, an analysis is made on the Turkish decision for a military participation in the UN's Korean War, 1950-1953. The decision to join the Korean military campaign is elaborated in the framework of Turkey's attempts to take its place in a new world order right after the Cold War started. The NATO membership of Turkey on 18 February 1952 was the last step in these attempts. The decision was taken by President Celal Bayar and Prime Minister Menderes, whereas such high level state bureaucrats as Feridun Cemal Erkin and Selim Sarper also contributed to the decision process. The Ministry of Foreign Affairs and the Chief of General Staff also contributed to it in technical matters. The decision was supposedly based on a national security gap, and, in order to cover that gap, it was declared that Turkey needed foreign economic, political and military aid. In this thesis, the hermeneutics method was applied to obtain a historical view and make a consistent assessment of the decision. Both domestic and foreign factors leading to the decision were explained with this method. A synthesis is made regarding different models of decision making in the field of international relations. National power factors such as economic and military power, as well as social characteristics and institutions, are also taken into account in this analysis. Besides them, the Democratic Party government's political forecasts and their rate of realization in the short and long terms are also taken into account. The main sources of this thesis include relevant memoirs, newspapers, Turkish Parliamentary session records and U.S. State Deptartment's documents, as well as the secondary literature on this matter. 320 |
