Oświata w warunkach polskiej sowieckiej autonomii w ZSRS w latach 1925-1939

Jazyk: polština
Rok vydání: 2017
Předmět:
Zdroj: Rocznik Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy. 17:73-97
ISSN: 1822-3915
Popis: Oświata w stalinowskim Związku Sowieckim była jednym z najważniejszych narzędzi indoktrynacji obywateli wszystkich narodowości. Ponad 1,2 min. Polaków zamieszkałych w okresie międzywojennym w tym kraju zostało poddanych obróbce ideologicznej ze szczególną starannością. Uwarunkowane to było następującymi przyczynami: • obecnością w Związku Sowieckim stosunkowo licznej grupy komunistów polskich, zajmujących bardzo ważne stanowiska w partii komunistycznej i administracji sowieckiej; • obawami kierownictwa sowieckiego co do możliwości wybuchu nowej wojny polsko-sowieckiej; • koniecznością destabilizacji sytuacji wewnętrznej w II Rzeczypospolitej; • zadaniem stworzenia w ZSRS swoistego „polskiego komunistycznego Piemontu” w celu przyszłej sowietyzacji Polski. W ramach polityki oświatowej na tzw. „odcinku polskim” w ZSRS utworzono ponad 1000 szkół z polskim językiem wykładowym, setki szkół wieczorowych dla dorosłych, potężną siatkę tzw. „szkół radziecko-partyjnych i komsomolskich”, liczne seminaria nauczycielskie, a także dwie szkole wyższe: Kijowski Polski Instytut Wychowania Społecznego i Miński Polski Instytut Pedagogiczny. Celom sowietyzacji ludności polskiej służyła także siatka sowieckiego sądownictwa w języku polskim i liczne sowieckie polskojęzyczne instytucje kulturalne i oświatowe: polskie wydawnictwa książkowe, polskie teatry, rozgłośnie radiowe, polskie kino. Pod koniec lat 30-tych Stalin i sowieckie kierownictwo doszli do przekonania, że polityka sowietyzacji ludności polskiej nie przyniosła spodziewanych wyników. Nastąpił okres represji. W latach 1937-1938 przeprowadzono tzw. „operację polską”, której ofiarami padło, co najmniej 200 tys. Polaków. Było to niewątpliwie ludobójstwo na tle narodowościowym.
Education in the Stalinist Soviet Union was one of the most important tools for the indoctrination of citizens of all nationalities. Over 1.2 million Poles living in the interwar period in this country were subjected to ideological treatment with special care. This was conditioned by the following: • the presence in the Soviet Union of a relatively large group of Polish communists, holding very important positions in the Communist Party and in the Soviet administration; • fears of the Soviet leadership regarding the possibility of a new Polish-Soviet war; • the need to destabilize the intemal situation in the Second Polish Republic; • the task of creating a speciftc “Polish communist Piedmont” in the USSR in order to make Poland Sovietized in the future. As part of educational policy on the so-called “Polish section” in the USSR, over 1,000 schools with Polish language of instruction were created, hundreds of evening schools for adults, a powerful network of so-called “Soviet-party and Komsomol schools”, numerous teacher training seminars, as well as two higher schools: the Kiev Polish Social Education Institute and the Mińsk Polish Pedagogical Institute. The sovietization of the Polish population was also served by the network of the Soviet judiciary in Polish and numerous Soviet Polish-language cultural and educational institutions: Polish book publishing houses, Polish theaters, radio stations, and Polish cinema. At the end of the 1930s, Stalin and the Soviet leadership came to the conclusion that the policy of sovietizing of the Polish population did not bring the expected results. There was a period of repression. In the years 1937-1938, the so-called “Polish operation”, the victims of which were at least 200,000 Poles. It was undoubtedly national genocide.
Databáze: OpenAIRE
Externí odkaz: