How the right to privacy became a human right
| Autor: | Diggelmann, Oliver, Cleis, Maria Nicole |
|---|---|
| Přispěvatelé: | Yaşar, Jülide, 301447 [Yaşar, Jülide] |
| Jazyk: | turečtina |
| Rok vydání: | 2022 |
| Předmět: |
Mahremiyet hakkı
International Covenant on Civil and Political Rights İnsan hakları İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi Right to privacy Medenî ve Siyasî Haklar Uluslararası Sözleşmesi İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi Universal Declaration on Human Rights Humans rights European Convention on Human Rights |
| Popis: | Mahremiyet hakkı, iç hukukta genel kabul gören bir temel hak olmadan önce, uluslararası insan hakkı hâline gelmiş tir. Devlet anayasaları, II. Dünya Savaşı’ndan sonraki yıllarda geliştirildiğinde, mahremiyeti sadece konut ve haber leşmenin dokunulmazlığı yönünden korumuştur. Bu makalede tam güvencenin – mahremiyet hakkı ya da kişinin özel hayatına saygı hakkı – nasıl meydana geldiği incelenmektedir. Makalede, mahremiyet hakkının dünya genelindeki ve Avrupa’daki oluşum süreci safha safha ortaya koyulmakta ve tam bir güvence oluşturmak için bilinçli bir karar olmadığı ileri sürülmektedir. Hakkın taşıdığı önem, ihdas edilirken büyük ölçüde hafife alınmıştır. The right to privacy became an international human right before it was a nationally well-established fundamental right. When it was created in the years after World War II, state constitutions protected only aspects of privacy such as the inviolability of the home and of correspondence. This article analyses how the integral guarantee—the right to privacy or to respect of one’s private life—came into existence. It traces the drafting history on the global and the European level and argues that there was no conscious decision to create an integral guarantee. The right’s potential was dramatically underestimated at the time of its creation. No sponsor |
| Databáze: | OpenAIRE |
| Externí odkaz: |
|