Agricultural education in Turkey (1923-1963)

Autor: Kırkpınar, Nurullah
Přispěvatelé: Mert, Hasan, Ege Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Tarih Ana Bilim Dalı
Jazyk: turečtina
Rok vydání: 2022
Předmět:
Popis: Cumhuriyet’in kuruluşunu takip eden yıllar, Türkiye’nin toplumsal ve ekonomik yapısında önemli dönüşümlere sahne oldu. XIX. yüzyıl sonlarından itibaren yeni bir değişme momentumu kazanan Türk toplumu, geri dönülemez bir biçimde batılılaşmaya başladı. Yüzyıl boyunca yaşanan reform hareketleri göz önüne alındığında bu değişme momentumu, kurumlarını büyük oranda “Batı tarzı” bir sistem içinde yeniden düzenlemeye başlamış bir imparatorluğun mirası üzerinde gerçekleştiğini söylemek hiç yanıltıcı olmayacaktır. Nitekim Türkiye Cumhuriyeti uzun soluklu savaş yıllarının ardından siyasetinin merkezine Avrupa ile bütünleşmeyi temel aldı ve kurumlarını, ekonomik ve toplumsal sistemini bu bütünleşmeyi tamamlayacak şekilde değiştirmeyi amaçlayan katı modernist bir ulus devlet modeline büründü. Bu yeni model içinde toplumsal yapının her kesitinde olduğu gibi, bilimsel—eğitimsel ve tarımsal araştırma alanında önemli bir dönüşüme gidildi ve hattâ çoğu zaman bu alan sıfırdan yaratıldı. Nitekim birçok farklı bilimsel disiplindeki tarımsal eğitim—araştırma etkinlikleri ilk kez bu dönemde kurumsal bir nitelik kazandı. Tarım endüstrisinin önemli bir kolu olarak öne çıkan eğitim—üretim paradigması XX. yüzyıl ortalarına kadar, ağırlıklı olarak bilimsel ve eğitimsel referansları baz alan bir rol üstlendi. Eğitim—üretim ve araştırma—geliştirme işlevine dayanan bu politika, Cumhuriyet’in zirai modernleşme çabalarını yönetme projesinin bir boyutu olarak gelişim gösterdi. Bu kapsamda XX. yüzyılın ilk yarısından itibaren ziraat sektörü içerisinde önemli değişimler yaşandı ve bu noktada belirgin bir yol kat edildi. İnceleme dönemini ifade eden 40 yıllık bu süre zarfında Türkiye ziraatı bir bakıma kendine özgü “tarımsal devrim” eşiğine geldi. Ve bu noktada tarımsal gelişmeye ortam hazırlayan teknolojik bilgi, modern kurumlar ve yasal düzenlemeler yönünde birtakım adımlar atıldı. 1923—1963 dönemi zirai eğitim, araştırma ve geliştirme politikalarını incelemekte olan bu çalışma, bu politikaların ortaya çıkış ve uygulanış biçimlerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. 1920’li yılların sonlarından itibaren zirai eğitim yeniden organize edilmiş; tarımsal bilginin üretilmesinin ve aktarılmasının kanalları yaratılmıştır. Aynı dönem içerisinde başlatılan zirai makineleşme çabaları, inceleme dönemi içerisinde önemli bir dönüşüme uğramıştır. Bahsi geçen bu dönem, Türkiye tarihinin zirai—eğitimsel kalkınmasının altın dönemi olarak adlandırılabilir. Bu altın yıllarda ortaya atılan büyük dönüşüm, kurumsal gelişmeleri beraberinde getirdi ve bu durumun peşi sıra ülke sathında birçok modern zirai eğitim kurumunun temelleri atıldı. Cumhuriyet’in zirai modernleşme uzantısında gelişen ve bilimsel temelli eğitim sunan zirai eğitim kurumları; geri kalmış ve iyileştirmeyi bekleyen ziraat sektörünün iyileştirilmesine, Türk köylüsünün kara sabandan kurtarılarak, önce demir pulluğa, hemen arkasından da modern ziraat makinelerine geçme süresinde önemli rol üstlendi. Böylece Cumhuriyet’le birlikte yaşanan kurumsallaşmalar ülkenin sosyal, iktisadi ve kültürel açıdan kat ettiği yolu açıkça ortaya koymuş ve devletin gelişim sürecine katkı sağlamıştır. Bu çalışma, 1923—1963 arası dönemde Türkiye’deki zirai eğitim—araştırma ve geliştirme faaliyetlerinin dönüşümünü devletin, toplumun ve ekonominin nezdinde incelemektedir. Bir diğer ifade ile bu tez ziraat eğitimi üzerinden hem tarihsel süreçte bir tarımsal dönüşüm hikâyesini anlatmakta hem de mekânsal—kurumsal ölçekte Türkiye’deki kurumsal yapılar arasında karşılaştırmalı bir bakış açısı sunmaktadır. Dolayısıyla bu çalışma yukarıdaki özellikleri sebebiyle ziraat, iktisat, eğitim ve toplumsal tarih ya da kurum tarihi alanlarında değerlendirilebilecek nitelikte bir çalışmadır. Bu tezin temel iddiası ise bilimsel—eğitimsel ve zirai modernizasyon alanında yaşanan gelişmeler sayesinde ziraatın ülke ekonomisi, hattâ toplumunu yönlendiren tarihsel bir aktör olduğunu kanıtlamaktır. Çalışma, zirai eğitim politikasının farklı dönemlerin politik ve konjonktürel şartlarından nasıl etkilendiğini ve böylece yöntem ve amaçlarının nasıl bir değişime uğradığını göstermesi açısından da tipik bir örneği teşkil etmektedir. Bu sebeple ele alınan bu çalışmada; zirai eğitim ve araştırmanın, kalkınmanın itici gücü olarak görülen modern ziraat tekniklerinin ve pazara yönelik rasyonel üretim anlayışının tarım alanına yayılmasındaki etkileri ortaya konulmaya çalışılacaktır.
The years following the foundation of the Republic witnessed important transformations in Turkey’s social and economic structure. Turkish society, which gained a new momentum of change from the end of the 19th century, began to become irreversibly westernized. Considering the reform movements throughout the century, it would not be misleading to say that this momentum of change was based on the legacy of an empire that began to reorganize its institutions largely within a “Western-style” system. As a matter of fact, the Republic of Turkey, after long years of war, took the integration with Europe as the center of its politics and took on a strict modernist nation—state model that aimed to change its institutions, economic and social system in a way that would complement this integration. Within this new model, as in every part of the social structure, an important transformation was made in the scientific— educational and research field, and even this field was created from scratch most of the time. As a matter of fact, agricultural education—research activities in many different scientific disciplines gained an institutional character for the first time in this period. The education—production paradigm, which emerged as an important branch of the agricultural industry, assumed a predominantly scientific and educational role until the mid—20th century. Based on the education—production and research—development function, this policy developed as a dimension of the Republic’s project to manage agricultural modernization efforts. In this context, significant changes have occurred in the agricultural sector since the first half of the 20th century, and significant progress has been made at this point. During this 40—year period, which represents the period of investigation, Turkey’s agriculture, in a way, came to the brink of an “agricultural revolution” peculiar to itself. And at this point, some steps were taken in the direction of technological knowledge, modern institutions and legal regulations that prepared the environment for agricultural development. This study, which examines the agricultural education, research and development policies of the 1923—1963 period, aims to reveal the emergence and implementation of these policies. Agricultural education has been reorganized since the late 1920s; channels for the production and transmission of agricultural knowledge have been created. Agricultural mechanization efforts initiated in the same period underwent a significant transformation during the review period. This period can be called the golden period of agricultural—educational development in the history of Turkey. The great transformation that was brought forward in these golden years brought along institutional developments, and following this situation, the foundations of many modern agricultural education institutions were laid across the country. These institutions, which developed in the agricultural modernization extension of the Republic and offer scientific—based education; to the improvement of the agricultural sector, which is underdeveloped and waiting to be improved, to save the Turkish villager from the black plow, first to the iron plow, immediately afterwards, it played an important role in the transition to modern agricultural machinery. Thus, the institutionalizations experienced with the Republic clearly revealed the social, economic and cultural progress of the country and contributed to the development process of the state. This study examines the transformation of agricultural education—research and development activities in Turkey in the period between 1923—1963 in terms of the state, society and economy. In other words, this thesis both tells a story of agricultural transformation in the historical process through agricultural education and offers a comparative perspective between institutional structures in Turkey on a spatial— institutional scale. Therefore, this study is a study that can be evaluated in the fields of agriculture, economics, education and social history or institutional history due to the above features. The main claim of this thesis is to prove that agriculture is a historical actor that directs the country’s economy and even society, thanks to the developments in the field of scientific—educational and agricultural modernization. Labor agricultural education policy, It constitutes a typical example in terms of showing how it was affected by the political and cyclical conditions of different periods and thus how its methods and aims were changed. For this reason, in this study; It will be tried to reveal the effects of agricultural education and research, modern agricultural techniques, which are seen as the driving force of development, and the spread of market-oriented rational production in the field of agriculture.
Databáze: OpenAIRE
Externí odkaz: