| Popis: |
Na początku XX wieku Herman Jacobi zasugerował, że Pūrva- and Uttara Mīmāṃsā, które są dwiema odrębnymi tradycjami filozoficznymi starożytnych Indii, mogły nadal być jedną filozofią w czasach Śabaraswamina, który prawdopodobnie żył na przełomie IV i V wieku. Nawet jeśli hipoteza Jacobiego była spekulatywna i nie mogła być poparta faktami, zainspirowała wielu uczonych do zbadania możliwości faktycznej obecności lub nieobecności pewnych teoretycznych powinowactw lub historycznego splotu dwóch tradycji filozoficznych, znanych jako Pūrva- i Uttara Mīmāmsā. W moim artykule analizuję to zagadnienie w kontekście idei określanej w sanskrycie jako "aikaśastrya" w postaci przedstawionej i omówionej przez Ramanudżę, głównego przedstawiciela szkoły filozoficzno-teologicznej wiśisztadwaita wedanty przed Wenkatanathją (Veṅkaṭanātha). Jak się okaże, pojęcie aikaśastrya ma różne konotacje i nie jest wolne od dwuznaczności, ale w swoim podstawowym sensie wydaje się odnosić do idei jedności (aika) nauk Wed i do pewnego stopnia, także do teoretycznych rozważań (śāstra) dwóch wzmiankowanych wyżej tradycji filozoficznych mimansy. W artykule przedstawiono możliwe interpretacje idei aikaśastrya w pismach Ramanudży. At the beginning of 20th century Herman Jacobi suggested that the Pūrva- and Uttara Mīmāṃsā, which are two separate philosophical traditions of Ancient India, could have still been one philosophy at the times of Śabarasvāmin , who might have lived at the turn of 4th and 5th century. Even if Jacobi’s hypothesis was speculative and could not be supported by facts, it inspired many scholars to examine the possibilities of the actual presence or absence of some theoretical affinities or historical intertwining of the two philosophical traditions, known as Pūrva- and Uttara Mīmāṃsā. In my article, I examine this question in the context of the idea of the aikaśāstrya as it was introduced and discussed by Rāmānuja, the main representative of the philosophical-theological school of the Viśiṣṭādvaita Vedānta before Veṅkaṭanātha. As it will be seen, the notion aikaśāstrya has different connotations and is not free from ambiguity but in its basic sense, it seems to refer to the idea of the oneness (aika) of the teaching of the Veda and, to a certain extent, also to of the theoretical considerations (śāstra) of the two traditions of the Mīmāṃsā. The possible interpretations of the idea of aikaśāstrya in Rāmānuja's writings are given. |
