| Popis: |
“Ben, on bir çocuklu bir ailenin en son çocuğuyum. Silifk e’de doğdum ve ilkokula Silifk e Cumhuriyet İlkokulu’nda başladım. Benim dönemimde korkulan, çekinilen öğretmene iyi öğretmen olarak bakılırdı ve benim ilk öğretmenim ‘iyi’ bir öğretmendi. Allah rahmet eylesin, Mualla Hanım, ilk derse yoklama ile başladı. İsmi okunan öğrenci, parmağını kaldıracaktı. Sıra bana gelince ‘Mehmet Doğan Cüceloğlu!’ dedi. Sağıma baktım, soluma baktım; ‘Doğan’ benim ismim, ‘Cüceloğlu’ soyadımı da hiç duymadım. ‘Cüceller’ derlerdi bize, ama onu da çıkarabiliyorum; fakat ‘Mehmet’ nereden çıktı? Meğerse göbek adım ‘Mehmet’miş, kimse söylemedi. Öğretmen, stresli ve gergin bir durum içerisinde yeniden ‘Mehmet Doğan Cüceloğlu!’ dedi. Korka korka parmak kaldırdım, acaba ben olabilir miyim diye. Şöyle bir bakışı var- dı: ‘Daha adını dahi bilmiyor’ bakışı... Hassas bir çocuğum, gücüme gitti, utandım. Ve o gün okuldan çıktığım zaman küçük bir çocuk, depresyonda, hüzünlü, Mukaddem Mahallesi’nin tozlu sokaklarında boynu bükük olarak eve gittim. Akşam yemekten sonra beni nöbetler tuttu, sıtma olmuşum. Ertesi gün iğneci geldi ve bana kinin (sıtma tedavisinde koruyucu veya tedavi edici amaçla çocuğa verilen ilaç) iğnesi vurdu sıtma için, fakat kendisi maalesef yanlış yere vurmuş ve sol baldırımda sinire denk geldiği için topal oldum. Bir yıl okula gidemedim. Rahmetli annem elinden gelen her şeyi yaptı ve bir yıl sonra ben yürüdüm, yine Cumhuriyet İlkokulu’na gittim. Bu sefer, yeni bir öğretmen vardı; güler yüzlü, enerjik ve daha sonra öğrendim ki yeni nişanlanmış. Sınıfa girdim. Muazzez Öğretmenim, ‘Ay sizler ne güzel çocuklarsınız, haydi bir şarkı söyleyelim!’ dedi. O şarkının sözlerini söyledi, bizler de söyledik. Yanım- dan geçerken gözüne bakıyordum; bana baktı, gülümsedi ve saçımı okşadı, başımı okşadı öğretmenim. O kadar mutlu oldum, o kadar mutlu oldum ki... O gün okul bitince, Mukaddem Mahallesi’nin tozlu sokaklarında coşkulu, mutlu bir çocuk vardı, ‘Öğretmenimi seviyorum! Okulumu seviyorum! Sınıfımı geçeceğim!’ diyen. |
