| Popis: |
Η μετάβαση από τη "ζωντανή" στη διαδικτυακή επιτέλεση (ένας πειραματισμός καλλιτεχνικής επιβίωσης στην περίοδο της πανδημίας), ανήκει σε μια προβληματική ευρύτερης συζήτησης και αμφισβήτησης των παγιωμένων ιδεών για τη φύση του θεάτρου και της επιτέλεσης. Η αντίσταση στην αναγνώριση της ψηφιακής περφόρμανς ως θεμιτού θεατρικού μέσου προέρχεται από τη ρήξη ανάμεσα στο πραγματικό και το δυνητικό η οποία είναι καλά ριζωμένη στην ευρύτερη διάκριση που ο δυτικός κόσμος έχει εισάγει ανάμεσα στο τεχνολογικό και το κοινωνικό πεδίο. Η οργανωμένη καλλιτεχνική δημιουργία νοείται με ποικίλους τρόπους, ενεργοποιεί τις σχέσεις εξουσίας και τις αισθητικές πολιτικές και ενεργοποιείται από αυτές. Η σύγχρονη ανθρωπολογία και οι επιτελεστικές τέχνες δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στους τρόπους με τους οποίους η θεωρία και η εμπειρία διεισδύουν η μία στην άλλη. Η σχέση της μελέτης της περφόρμανς με την ίδια την περφόρμανς είναι αδιάσπαστη. Το πρώτο κεφάλαιο της εργασίας αρχίζει με μια εισαγωγή γύρω από τα ερωτήματα που θέτει η ανθρωπολογία σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο η ψηφιακότητα διαμεσολαβεί την επικοινωνία και την κουλτούρα, καθώς και με τις επιπτώσεις των ψηφιακών τεχνολογιών στον άνθρωπο. Στη συνέχεια επιχειρείται μια σύνδεση του θεωρητικού λόγου της ανθρωπολογίας και των επιτελεστικών σπουδών από τη δεκαετία του 1960 και μετά – δύο γνωστικά πεδία που παρακολουθούσαν στενά την έννοια της επιτέλεσης μέσα από τα νέα καλλιτεχνικά είδη που προέκυψαν, όπως τα «σκηνικά δρώμενα» (happenings), η performance art και οι μικτές τεχνικές με βάση τις νέες τεχνολογίες - με συγκεκριμένα παραδείγματα από περφόρμανς που παρακολούθησα ο ίδιος και η οποία διευρύνεται στο δεύτερο κεφάλαιο με προσανατολισμό στους ενσώματους μετασχηματισμούς και στις σωματικές νοηματοδοτήσεις. Τέλος στο τρίτο κεφάλαιο διερευνώ την έννοια της δυνητικότητας και τους προβληματισμούς που αναδεικνύει το πέρασμα από τη «φυσική» στην ψηφιακή επιτέλεση. The transition from "live" to online performance (an experimentation of artistic survival in the period of the pandemic), belongs to a problematic of wider discussion and questioning of established ideas about the nature of theater and performance. The resistance to the recognition of digital performance as a legitimate theatrical medium stems from the rift between the real and the potential which is well rooted in the broader distinction that the Western world has introduced between the technological and social realms. Organized artistic creation is understood in a variety of ways, it activates power relations and aesthetic politics and is activated by them. Contemporary anthropology and the performing arts place particular emphasis on the ways in which theory and experience interpenetrate each other. The relationship between the study of performance and performance itself is inseparable. The first chapter of the paper begins with an introduction around the questions posed by anthropology in relation to the way digitality mediates communication and culture, as well as the effects of digital technologies on humans. Then a connection is attempted between the theoretical discourse of anthropology and performance studies from the 1960s onwards – two fields of knowledge that closely followed the concept of performance through the new artistic genres that emerged, such as the "happenings" , performance art and mixed techniques based on new technologies - with specific examples from performances I watched myself and which is expanded in the second chapter with an orientation to embodied transformations and bodily meanings. Finally, in the third chapter I explore the concept of potentiality and the concerns raised by the transition from "physical" to digital performance. |
