| Popis: |
Is EVC, de ‘erkenning van verworven competenties’, een kortstondige modegril of is het een fundamentele trend in het denken rond competenties in Vlaanderen en Europa? Een vraag die sceptici onder ons zich zullen stellen bij het opduiken van alweer een nieuw begrip in het beleidsdiscours. Het VIONA-onderzoek naar de praktijk en ontwikkelingen in Vlaanderen heeft aangetoond dat EVC niet nieuw is voor Vlaanderen. Er zijn reeds vele waardevolle aanzetten tot EVC in de praktijk. Knelpunten bij deze praktijken zijn echter het ad hoc gebeuren van EVC in Vlaanderen, samen met het gebrek aan gemeenschappelijke standaarden, een gemeenschappelijk begrippenkader, transparante procedures en criteria. Bovendien is er een gebrek aan registratiegegevens, waardoor monitoring, en dus een geïntegreerd beleid niet mogelijk is. Vlaanderen heeft dus nood aan een beleidsmodel voor EVC, daarbij lerend van de buitenlandse modellen en vertrekkend van de praktijken in Vlaanderen. In een Vlaams EVC-model staat een dubbele doelstelling voorop: de persoonlijke ontwikkeling én de inzetbaarheid van individuen op de arbeidsmarkt en in de samenleving. Een geïntegreerd beleid omtrent EVC en levenslang leren moet ondersteuning en stimulansen bieden voor het bereiken van deze doelstelling. In dit rapport belichten we allereerst de ontwikkelingen die het competentiegerichte denken hebben beïnvloed en gaan we in op het competentiebegrip en het beleidsconcept EVC. In de hoofdstukken die daarop volgen, geven we een overzicht van het institutionele kader en de EVC-praktijken in Vlaanderen en van de mogelijkheden voor verdere ontwikkelingen rond EVC. We sluiten af met een aantal voorstellen voor operationalisering en implementatie van EVC in Vlaanderen en met de beleidsconclusies en aanbevelingen. nrpages: 122 status: published |
