| Popis: |
De bekende Wet van Moore (genoemd naar Gordon Moore, een van de oprichters van Intel) stelt dat het aantal transistoren op een IC elke achttien maanden verdubbelt. De wet werd in 1965 geformuleerd en blijkt nog altijd bruikbaar te zijn. Lag het aantal transistoren van een complexe IC in het begin van de jaren zeventig rond de duizend; via een miljoen aan het begin van de jaren negentig groeide dit aantal naar circa een miljard in 2005. Een dergelijke mate van complexiteit kan alleen bereikt en beheerst worden: – Door gebruik te maken van geavanceerde synthesetechnieken. Deze stellen een ontwerper in staat vanuit een compacte beschrijving een grote schakeling te generen. Men gebruikt hierbij een hardware beschrijvingstaal om een schakeling op een bepaald abstractieniveau te beschrijven. Een of meer synthesegereedschappen zetten vervolgens zo’n beschrijving om in een lay-out die geschikt is voor fabricatie. – Door hergebruik van blokken van een ontwerp met een duidelijk gedefinieerde functionaliteit. In deze context wordt vaak de term IP-blok gebruikt, waarbij IP een afkorting is van Intellectual Property (intellectueel eigendom). De gedachte achter deze term is dat de ontwerper(s) van het blok tijd en moeite hebben geı¨nvesteerd in het ontwerp en dat het ontwerp daarom economische waarde vertegenwoordigt. Dit hoofdstuk gaat voornamelijk over het ontwerpen van digitale blokken op een IC door middel van standaardcelsynthese, de meest gangbare vorm van digitaal ontwerpen. Een standaardcel is een relatief kleine digitale schakeling (bijv. een NAND-poort, een full-adder of een flipflop) waarvan de lay-out en dus ook het transistorschema vastligt. Een standaardcel maakt deel uit van een standaardcelbibliotheek, een verzameling van elementaire schakelingen waaruit een synthesegereedschap kan kiezen bij de samenstelling van een ontwerp. Zo’n bibliotheek wordt meestal betrokken van een extern bedrijf (of van een gespecialiseerde afdeling van het eigen bedrijf). |
