Koreografski i prostorni nivoi u plesnom filmu Paviljon Jasmine Cibic
| Autor: | Sonja Jankov |
|---|---|
| Jazyk: | angličtina |
| Rok vydání: | 2020 |
| Předmět: | |
| Zdroj: | Život umjetnosti : časopis o modernoj i suvremenoj umjetnosti i arhitekturi Volume 106 Issue 1 |
| ISSN: | 1849-2207 0514-7794 |
| Popis: | The paper is a case study of Jasmina Cibic's film The Pavilion (2015) in relation to the theory of screendance. The first part of the paper discusses the definitions of the term screendance by various researchers, and its position to related terms choreocinema, cine-dance, dance cinema, dance for the camera, dance on screen, dancefilm, and video dance. The second part of the paper is a close analysis of the film, synchronously focused on three key aspects: the choreography of the five female performers, the cinematic techniques, and the narration. The third part of the paper examines the role of the dancer Josephine Baker, to whom the film makes a reference. The paper concludes that the central choreography in the film is not that of the five female performers, but actually of the model of the pavilion which they animate. The choreography of the architectural model and the spatial reference to the body of Josephine Baker are as important semantic layers of the film as the choreography of the five performers. Rad je studija slučaja kratkog filma Paviljon (2015.) Jasmine Cibic, suvremene umjetnice koja kroz totalna umjetnička djela tematizira upotrebu umjetnosti i arhitekture u prezentaciji smijenjenih državnih ideologija. Paviljon se promatra u okviru teorije o plesnom filmu (screendance) i srodnih termina—ples za ekran, koreofilm, filmski ples—predstavljene kroz istraživanja o ovom obliku umjetnosti koja su realizirale Tarryn-Tanille Prinsloo 2018., Harmony Bench 2019., Erin Brannigan 2011. i Sherril Dodds 2004. Polazeći od toga da su koreografski i filmski elementi neodvojivi u plesnom filmu, rad pristupa analizi odnosa između plesnih i filmskih elemenata u Paviljonu. Analiziranjem primjene filmskih sredstava za prikazivanje koreografije pet ženskih figura u filmu dolazi se do zaključka da njihova koreografija nije jedina, nego da je ima i glavni objekt na koji se fokusira film – maketa paviljona koji je Dragiša Brašovan dizajnirao 1929. godine za potrebe predstavljanja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca na Svjetskoj izložbi u Barceloni. S obzirom na to da se iste godine država promijenila u Kraljevinu Jugoslaviju, demontažna maketa paviljona otjelovljuje ovaj konstruktivni karakter države i ideju unifikacije južnoslavenskih naroda. Cibic stvara naraciju o prikazivanju i skrivanju identiteta i uspoređuje Brašovanov paviljon s vilom koju je godinu dana ranije Adolf Loos dizajnirao za modernu plesačicu Josephine Baker u Parizu. Rad se iz tog razloga okreće i arhitektonskim prostorima u filmu, realnima i impliciranima, dovodeći u vezu ne samo paviljon i Loosovu vilu nego i ono što je njima bilo „izloženo”: državno tijelo u metamorfozi i tijelo plesačice čija važnost za povijest plesa nije bila prepoznata u vremenu u kojem je živjela. |
| Databáze: | OpenAIRE |
| Externí odkaz: |
|