| Popis: |
W COZL w latach 1996–1997 leczono operacyjnie 393 chore z przewodowym rakiem piersi. Średnia wieku wynosiła 54 lata (26–88). Średni czas obserwacji wynosił 41,9 miesiąca. Analizie poddano chorych oceniając stan węzłów chłonnych, cechę T, G, wiek oraz uwzględniono leczenie przedoperacyjne i pooperacyjne. Grupę badaną podzielono ze względu na cechę N. Przeważały przypadki bez zajętych węzłów N(−) 207 chorych (52,7%), a N(+)186 chorych (47,3%). PW wystąpiła u 107 chorych (27,2%). U chorych z N(+) wznowy odnotowano w 81 przypadkach (75,7%), zaś z N(−) w 26 (24,3%). W grupie N(+) w przypadku zajętych > niż 3 węzły ilość chorych ze wznową była znacząco wyższa w porównaniu do grupy < niż 3 węzły i wynosiła odpowiednio 60,5% i 39,5% (p 35 roku życia (377) u 100 pacjentek-26,5% (ŚCW – 28,9 mies). U 131 chorych włączono leczenie przedoperacyjne. W grupie N(−) stwierdzono 6 PW (12,8%), a w N(+) PW wystąpiła u 48 (57,1%). ŚCW odpowiednio 37,5 i 26 miesięcy. Na 364 chore poddane leczeniu uzupełniającemu przerzuty pojawiły się tylko w 28,8%. Brak wznowy stwierdzono u 71,2% pacjentek (znamienność statystyczna p=0,01). ŚCW w grupach N(−) i N(+) bez znamienności statystycznej (31,2; 28,3 mies.).Wnioskiprzeprowadzona analiza potwierdziła większą częstość występowania wznowy u chorych z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych −75,7%. W grupie N(+) w przypadku zajęcia więcej niż 3 węzłów liczba chorych ze wznową była znacząco wyższa i wynosiła 60,5%. Natomiast średni czas do wystąpienia PW był niezależny od ilości zajętych węzłów chłonnych. Leczenie uzupełniające zmniejszyło ryzyko wystąpienia pierwszej wznowy po radykalnym leczeniu przewodowego raka piersi. |
