| Popis: |
Tekst jest interpretacją rozgrywki w Sunset (Tale of Tales, 2015) skupioną na relacji pomiędzy graczką postrzegającą awatara jako siebie, a monologującą protagonistką. Posługując się Heideggerowskimi pojęciami – Się oraz zdystansowania – pokazuje, w jaki sposób percepcyjne usytuowanie graczki względem awatara określa estetyczne doświadczenie świata gry. Dystans pomiędzy nimi ujawnia się na dwóch płaszczyznach: gdy graczka odbiera protagonistkę jako postać mówiącą o sobie i określającą siebie własnym spojrzeniem; oraz gdy postrzega ją jako Się, gdy zachowanie protagonistki określa pozycję graczki wewnątrz świata gry, staje się wyrazem bezosobowej opinii i narzędziem wywierania presji. Kania undertakes a close playing of Sunset (Tale of Tales, 2015), focusing on the relationship between the player, who perceives the avatar as herself, and the soliloquizing protagonist. Drawing on Heidegger’s notions of the ‘They’ and ‘distantiality’, Kania demonstrates in what way the player’s perceptual situatedness with regard to the avatar determines her aesthetic experience of the gameworld. The distantiality that emerges between the player and the protagonist becomes visible in two areas, namely when the player experiences the avatar to be a protagonist, soliloquizing and defining herself through her own gaze, and when the player experiences the avatar as the ‘They,’ with the protagonist’s behaviour determining the player’s position and becoming an expression of a depersonalized opinion and a form of pressure. |
