| Popis: |
Truizmem jest stwierdzenie, że udział w walce zbrojnej jest jednym z najbardziej traumatycznych doświadczeń, jakie stać się mogą udziałem człowieka. Znacznie rzadziej spotkać jednak można konstatację, że żadna wojna nie kończy się w momencie przerwania działań orężnych, czy też podpisania formalnych dokumentów wygaszających konfrontację zbrojną. Bez popełnienia błędu założyć można, że w ludzkich umysłach toczy się ona tak długo, jak długo przy życiu pozostaje ostatni z jej uczestników. Zdemobilizowani kombatanci dźwigają więc cały szereg ciężarów, od ekonomicznych poczynając, a na psychologicznych i egzystencjalnych kończąc. Część z nich nie jest w stanie podołać im bez wsparcia, którego zgodnie z normami prawnymi oraz etycznymi zobowiązany jest dostarczyć im gestor zorganizowanej pomocy, czyli państwo. Oczywiście skala i zakres owej pomocy są nader zróżnicowane, co zjednej strony wynika z ilości możliwych do przeznaczenia na ten cel środków budżetowych, ale nader często również ze splotu rozlicznych czynników, materialnych i niematerialnych, które zbiorczo określić można jako „kultura władzy". W czasie gdy z zagadnieniem wsparcia dla weteranów dwóch wielkich „wypraw ekspedycyjnych" boryka się również Polska, podjęcie tej problematyki w odniesieniu do Kanady, państwa nieaspirującego do roli mocarstwa, ale wielokrotnie zaangażowanego w rozmaite konflikty zbrojne, uznać należy za zamierzenie nader zasadne. Rezultaty wysiłku poznawczego Autorki nie ograniczają się bowiem tylko do warstwy historyczno-deskryptywnej, ale mają bardzo wyraźnie nakreślony wymiar utylitarny- stanowić mogą znakomity materiał pomocniczy przy budowie nowoczesnego, narodowego systemu wsparcia weteranów. Z recenzji prof. dr. hab. Krzysztofa Kubiaka |
