Raimondo de Marliano. Ein Schicksal des Quattrocento zwischen Italien und Burgund

Autor: Werner Paravicini
Jazyk: němčina
Rok vydání: 2011
Předmět:
Linguistics and Language
History
Portinari (Accerrito and Tommaso)
Besançon (cathedral chapter)
Burgundy (Duke Philip the Good
Charles the Bold)
Cambrai (cathedral chapter
St-Géry)
Dole (university)
Louvain (university)
Liège (cathedral chapter
prince-bishop)
Milan (city and duke of)
Malines (Parliament of)
Rome (St. Peter’s
Curia)
Carondelet (Jean)
Hugonet (Guillaume de)
Marliano (Raimondo de)
Humanism
royal advisors
Literature and Literary Theory
Portinari (Accerrito und Tommaso)
Gelehrte Räte
Cambrai (Domkapitel
Dole (Universität)
Löwen (Universität)
Lüttich (Domkapitel
Fürstbischof)
Mailand (Stadt und Herzog v.)
Mecheln (Parlament v.)
Rom (St. Peter
Kurie)
Humanismus
Besançon (Domkapitel)
Burgund (Hz. Philipp d. Gute
Karl der Kühne)
juristes-conseillers
Besançon (chapitre cathédral)
Humanisme
Portinari (Accerrito et Tommaso)
Curie)
Rome (Saint-Pierre
Pavie (Université)
Milan (ville et duc de)
Malines (Parlement de)
prince-évêque)
Liège (chapitre cathédral
Louvain (Université)
Dole (Université)
Saint-Géry)
Cambrai (chapitre cathédral
ducs de)
Charles le Téméraire
Bourgogne (Philippe le Bon
Language and Linguistics
vorstelijke adviseurs
Rome (Sint-Pieter
Mechelen (Parlament van)
Milaan (stad en hertog van)
prins-bisschop)
Luik (domkapittel
Leuven (universiteit)
Dole (universiteit)
Cambrai (domkapittel
Besançon (domkapittel)
hertog Karel de Stoute)
Bourgondië (hertog Filips de Goede
Zdroj: Périodiques Scientifiques en Édition Électronique.
Popis: Werner Paravicini, Raimondo de Marliano. Ein Schicksal des Quattrocento zwischen Italien und Burgund Das Leben des Raimondo de Marliano zu rekonstruieren war in einiger Anschaulichkeit möglich, weil das ausführliche, hier edierte Testament vom Jahre 1475 erhalten ist, zusammen mit einigen anderen sprechenden Quellen. Zunächst schien er, aus stadtadliger Mailänder Familie stammend, in seiner Heimat aufzusteigen, dann aber ging er, vom Herzog von Burgund gerufen, über die Alpen und kehrte gegen seinen Willen im Konflikt mit dem Herzog von Mailand nie mehr wirklich nach Italien zurück. Lehrer des einen wie des anderen Rechts an der Universität in Dole, dann in Löwen, burgundischer Rat, zeitweilig Kanzler des Fürstbischofs von Lüttich, römischer Kurialer, schließlich aber prominenter Prozeßgegner Karls des Kühnen, hat er es nie zu jener großen Stellung gebracht, die diesem Starjuristen bestimmt zu sein schien. Zunächst weltlich, dann, nach dem Tode seiner Frau geistlich, errichtete er in seinem Testament große Stiftungen, nicht nur in Mailand selbst, sondern auch in Alt Sankt-Peter in Rom und überall dort im Norden, wo er bepfründet gewesen war : in Lüttich und Besançon, Tournai und Cambrai, Dole und Löwen, deren Institutionen alle Stipendiaten in seine große Paveser Studienstiftung entsenden durften. Zu seinen Testamentsexekutoren gehören nicht nur der burgundische Großkanzler Guillaume Hugonet und Jean Carondelet, der Präsident des obersten Gerichtshofes in Mecheln, sondern auch die bekannten Kunstmäzene Accerrito und Tommaso Portinari, Bankiers des Hauses Medici in Mailand und Brügge. Das zeigt das Niveau an, in dem Marliano sich bewegte. Er war ein typischer Vertreter des neuen Standes fürstlicher Räte, von seinen nördlichen Zeitgenossen zuweilen mit Mißtrauen betrachtet, und als Kommentor von Caesar und Tacitus ein bedeutender Vermittler von südlicher und nördlicher Antike. Schließlich aber war er ein Mensch, dem es, ohne Leibeserben, in einer Zeit abnehmender Kräfte und schwerer Krankheit, gelang, gegen seine eigene Verwandtschaft das Überleben im Gedächtnis zu sichern. In ähnlicher Lage versuchen Zeitgenossen dergleichen noch heute.
Werner Paravicini, Raimondo de Marliano. A life story from the Quattrocento between Italy and Burgundy Reconstructing Raimondo de Marliano’s life to this degree of vividness was made possible due to the preservation of his elaborate will, drawn up in 1475 and included in the annex to this article, as well as some other revealing sources. As his family belonged to the urban nobility of Milan, Raimondo de Marliano appeared, at first, destined for a career in his homeland. Called upon, however, by the Duke of Burgundy, he traversed the Alps and (involuntarily) never truly returned to Italy again, owing to a conflict with the Duke of Milan. Although he was a professor of both kinds of law at the University of Dole and subsequently in Louvain, as well as an advisor to the Duke of Burgundy, a temporary Chancellor for the Prince-Bishop of Liège, someone who was often seen at the Roman Curia, and, finally, acted as a prominent litigant in a lawsuit against Charles the Bold, he never succeeded in acquiring the social position the future seemed to hold in store for this top jurist. Starting with large worldly foundations, later on his wife’s death saw him create equally sizable ecclesiatical foundations in his will. These were located not only in Milan itself, but also in the Old St. Peter’s in Rome and everywhere in the north where he had prebends : Liège and Besançon, Tournai and Cambrai, Dole and Louvain, the institutions of which were allowed to send all of the scholarship holders to his large academic foundation in Pavia. The executors of his will included not only the Burgundian Great Chancellor Guillaume Hugonet and Jean Carondelet, the president of the Supreme Court of Malines, but also the well-known patrons of the arts Accerrito and Tommaso Portinari, bankers of the House of Medici in Milan and Bruges. The latter may serve to illustrate the social strata in which Marliano operated. He was a typical representative of the new rank of royal advisor, at times distrusted by his northern contemporaries, and, as a commentator of Caesar and Tacitus, an important mediator between northern and southern Antiquity. In the end, however, he was a human being who succeeded, without any heirs by blood and at a time when he was suffering from a weakening constitution and severe illness, in assuring his own remembrance, distinct from that of his relatives, by means of the legacy of his foundations. Similar attemps are still made today by people in postitions comparable to that of Raimondo de Marliano.
Werner Paravicini, Raimondo de Marliano. Un destin du Quattrocento entre Italie et Borgogne Grâce au testament de Raimondo de Marliano, fait en 1475, édité en annexe, et grâce à quelques autres sources éloquentes, il est possible de reconstituer la vie de cet éminent juriste italo-bourguignon. Originaire de Milan, appartenant à une noble famille milanaise, il semblait destiné à une belle carrière dans son pays. Mais soudainement, apparemment appellé par le duc Philippe le Bon, il traversa les Alpes et, contre son gré, ne rentra plus jamais vraiment en Italie, car il était entré en conflit avec le duc de Milan. Il fut professeur des deux droits à Dole, puis à Louvain, conseiller ducal, pour un temps chancelier du prince-évêque de Liège, puis il fréquenta la Curie romaine et finira par mener le procès du clergé contre le duc Charles qui avait demandé un impôt inédit sur les nouveaux acquêts. Mais il n’atteindra jamais la haute position qui semblait promise à ce juriste d’élite. D’abord laïc, puis écclésiastique après la mort de sa femme, il érigea par son testament de grandes fondations, non seulement à Milan, mais aussi à Saint-Pierre de Rome et partout où il possédait des bénéfices : à Liège et Besançon, Tournai et Cambrai, Dole et Louvain dont diverses institutions purent envoyer des boursiers dans sa fondation d’études universitaires à Pavie. Parmi ses exécuteurs testamentaires figurent non seulement le grand chancelier Guillaume Hugonet et Jean Carondelet, président du Parlement de Malines, mais aussi les grands mécènes d’art que furent Accerrito et Tommaso Portinari, banquiers des Médicis à Milan et à Bruges. Ceci indique le niveau de ses fréquentations. Représentant typique du nouveau statut des juristes conseillers princiers, il était parfois regardé avec méfiance par ses contemporains septentrionaux, établissant en tant que commentateur de César et de Tacite le lien entre l’Antiquité nordique et méridionale. Sans héritier naturel, et en dépit d’un affaiblissement corporel et d’une grave maladie, il parvint à assurer contre son frère, héritier universel, sa survie dans la mémoire de ses fondations. Encore de nos jours, des hommes en situation similaire tentent d’atteindre le même résultat en agissant de cette façon.
Werner Paravicini, Raimondo de Marliano. Een levensverhaal uit het Quattrocento tussen Italië en Bourgondië De reconstructie van het leven van Raimondo de Marliano werd in deze enigszins levendige mate mogelijk gemaakt door zijn uitgebreide, in de annex toegevoegde, testament uit 1475, samen met enkele andere veelbetekenende bronnen. In het begin leek het erop dat Raimondo de Marliano, gezien zijn familie tot de Milanese stadsadel behoorde, voorbestemd was om een carrière uit te bouwen in zijn thuisland. Toen hij echter door de Hertog van Bourgondië tot zich werd geroepen, stak hij de Alpen over en keerde tegen zijn wil in nooit terug naar Italië wegens een conflict met de Hertog van Milaan. Hoewel hij zowel professor van de twee rechtsvormen was aan de universiteit van Dole en vervolgens die van Leuven, alsook raadsheer voor de Hertog van de Bourgondië, (tijdelijk) kanselier voor de Prins-Bisschop van Luik, een regelmatige bezoeker van de Romeinse Curie en tenslotte een vooraanstaande procesvoerende partij tegenover Karel de Stoute, slaagde hij er evenwel nooit in om de hoge positie te bereiken die voor deze topjurist leek weggelegd te zijn. In zijn testament richtte hij grote stichtingen op, van aanvankelijk niet-kerkelijke aard, maar later, na de dood van zijn vrouw ook op religieuze leest geschoeid. Deze stichtingen bevonden zich niet enkel in Milaan zelf, maar ook in de oude Sint-Pietersbasiliek te Rome en overal waar hij prebenden had : in Luik en Besançon, in Doornik en Cambrai, en in Dole en Leuven. Plaatsen waarvan de instellingen het recht kregen om beursgerechtigden naar zijn grote universitaire stichting in Pavia te sturen. Tot de uitvoerders van zijn testament kon hij niet enkel de Bourgondische grootkanselier Guillaume Hugonet rekenen, evenals Jean Carondelet, de voorzitter van het Parlement van Mechelen, maar ook de bekende kunstmecenassen Accerrito en Tommaso Portinari, bankiers van het Huis van Medici in Milaan en Brugge. Dit toont aan op welk maatschappelijk niveau Marliano’s leven zich afspeelde. Hij was een typisch voorbeeld van de nieuwe rang van vorstelijke adviseur, werd soms gewantrouwd door zijn noordelijke tijdgenoten, en fungeerde, als commentator van Caesar en Tacitus, als een belangrijk bemiddelaar tussen de noordelijke en zuidelijke klassieke oudheid. Maar uiteindelijk was hij iemand die er zonder natuurlijke erfgenamen in slaagde, in de vorm van zijn stichtingen, zijn geestelijk voortbestaan te verzekeren, onafhankelijk van zijn familie ; en dit terwijl zijn lichaam aftakelde en hij aan een zware ziekte leed. Gelijkaardige pogingen worden vandaag de dag nog steeds ondernomen door personen in situaties vergelijkbaar met die van Raimondo de Marliano.
Paravicini Werner. Raimondo de Marliano. Ein Schicksal des Quattrocento zwischen Italien und Burgund. In: Revue belge de philologie et d'histoire, tome 89, fasc. 3-4, 2011. pp. 1075-1164.
Databáze: OpenAIRE
Externí odkaz: