| Popis: |
Celem artykułu jest prześledzenie historii sformułowania "epidemia głuchoty". Tekst wskazuje na dwa elementy związanych z głuchotą panik moralnych: obarczanie winą za epidemię hałaśliwego środowiska miejskiego oraz wskazanie na szczególnie narażone grupy: dzieci, chorych i intelektualistów. Miejski hałas rozważany jest jako zjawisko ambiwalentne, bolączka wielkich miast XIX i XX wieku, a jednocześnie wyznacznik nowoczesnego, zachodniego stylu życia. Poprzez używanie kategorii "epidemii" uruchamia się medyczny dyskurs wokół wielkomiejskich zagrożeń dla słuchu - miasto jest badane i diagnozowane, postrzega się je nie tylko jako niebezpieczne akustycznie środowisko, ale i pacjenta trawionego uciążliwą chorobą. |
