Η μελέτη του ουρανού: Φιλοσοφία και επιστήμη στην αρχαία Ελλάδα
| Autor: | Kalfas, Vasileios |
|---|---|
| Jazyk: | Greek, Modern (1453-)<br />Greek |
| Rok vydání: | 2022 |
| Předmět: | |
| DOI: | 10.57713/kallipos-138 |
| Popis: | The book deals with the parallel development of philosophy and science in ancient Greece. The historical period it covers begins with the years of Plato and Aristotle in the 4th century BC. and reaches the end of Greek antiquity. Its focus is the study of the sky, the cosmological and astronomical theories of the ancient Greeks. Both philosophers and mathematical astronomers attempted to explain the interpretation of celestial phenomena in antiquity. When we talk about science in ancient Greece we mean only two branches: pure mathematics and astronomy. In fact, the Greeks also included astronomy in mathematics, emphasizing its dependence on the methods of geometry. If one considers that throughout antiquity and the Middle Ages physics remained a branch of philosophy and never acquired its autonomy, one comes to the conclusion that the only empirical science developed in antiquity was astronomy. However, the development of ancient astronomy was impressive, because it managed to combine empirical precision with mathematical structure, and rightly became the model of science in modern times. Already in the years of Plato and Aristotle, the basic dilemma manifested itself. Is the sky a domain of physical reality that falls within the jurisdiction of the physical investigator (Aristotle) or is it a field of perfection whose movements follow the principles and dictates of geometry (Plato). This dilemma determined different ways of approaching the sky, sometimes complementary and sometimes mutually exclusive, until the end of antiquity. But one can also discern it behind the revolutionary overthrow of Copernicus. Το βιβλίο ασχολείται με την παράλληλη ανάπτυξη της φιλοσοφίας και της επιστήμης στην αρχαία Eλλάδα. H ιστορική περίοδος που καλύπτει ξεκινά από τα χρόνια του Πλάτωνα και του Aριστοτέλη τον 4ο αιώνα π.X. και φθάνει μέχρι το τέλος της ελληνικής αρχαιότητας. Επίκεντρό του είναι η μελέτη του ουρανού, οι κοσμολογικές δηλαδή και αστρονομικές θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων. Την ερμηνεία των ουρανίων φαινομένων επιχείρησαν να εξηγήσουν στην αρχαιότητα τόσο οι φιλόσοφοι όσο και οι μαθηματικοί αστρονόμοι. Όταν μιλούμε για επιστήμη στην αρχαία Eλλάδα εννοούμε δύο μόνο κλάδους: τα καθαρά μαθηματικά και την αστρονομία. Mάλιστα οι Έλληνες ενέτασσαν και την αστρονομία στα μαθηματικά, τονίζοντας την εξάρτησή της από τις μεθόδους της γεωμετρίας. Αν σκεφτεί κανείς ότι η φυσική σε όλη την αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα παρέμεινε ένας κλάδος της φιλσοφίας και δεν απέκτησε ποτέ την αυτονομία της, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μόνη εμπειρική επιστήμη που αναπτύχθηκε στην αρχαιότητα ήταν η αστρονομία. Η ανάπτυξη όμως της αρχαίας αστρονομίας υπήρξε εντυπωσιακή, γιατί κατάφερε να συνδυάσει την εμπειρική ακρίβεια με την μαθηματική δομή, και δικαίως αποτέλεσε το πρότυπο της επιστήμης στα νεότερα χρόνια. Ήδη στα χρόνια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη εκδηλώθηκε το βασικό δίλημμα. Είναι ο ουρανός ένας τομέας της φυσικής πραγματικότητας που ανήκει στη δικαιοδοσία του φυσικού ερευνητή (Αριστοτέλης) ή είναι ένα πεδίο τελειότητας, οι κινήσεις του οποίου ακολουθούν τις αρχές και τις επιταγές της γεωμετρίας (Πλάτων). Το δίλημμα αυτό καθόρισε διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης του ουρανού, άλλοτε συμπληρωματικούς και άλλοτε αλληλοαποκλειόμενους, μέχρι το τέλος της αρχαιότητας. Μπορεί όμως να το διακρίνει κανείς και πίσω από την επαναστατική ανατροπή του Κοπέρνικου. |
| Databáze: | OpenAIRE |
| Externí odkaz: |
|