| Popis: |
Σε αυτή την εργασία θα δούμε, μέσα από τα γεγονότα του καταστροφικού τσουνάμι του 2004, πως οι φυσικές καταστροφές είναι ο συνδυασμός φυσικών κινδύνων και συνθηκών ευπάθειας μίας περιοχής. Οι συνθήκες ευπάθειας θα εξετασθούν αναφορικά με δύο χώρες της ΝΑ Ασίας, την Ταϋλάνδη και την Ινδονησία, που μοιράζονται μία κοινή ιστορία στην ευρύτερη γεωγραφικά περιοχή.Οι φυσικές καταστροφές τέτοιου είδους προκαλούν την κριτική και επιστημονική αναζήτηση, διότι σε μία κοινωνία «ρίσκου», η εγκατάλειψη της έννοιας της «θεομηνίας» δεν είναι και τόσο αυτονόητη όσο θα νόμιζε κανείς. Η όποια επιστημονική και «ουδέτερη» επιμέτρηση της καταστροφής δεν έχει την αυτονόητη αξία που είχε πριν από κάποιες δεκαετίες. Το τσουνάμι είναι μία μορφή «παγκοσμιοποίησης του ρίσκου», που γεννά νέες δυνατότητες, νέες ταυτότητες και νέες συνειδήσεις. Στο πρώτο μέρος γίνεται ανάλυση τόσο των φυσικών καταστροφών (είδη και ιστορική τους σημασία) όσο και του τρόπου της διαχείρισης τέτοιων κρίσεων από τις οργανωμένες κοινωνίες. Ακολούθως, στο δεύτερο μέρος, εξετάζονται οι κρατικές και κοινωνικές δομές των δύο αυτών χωρών ως βασικοί παράγοντες που επηρεάζουν και καθορίζουν τις συνθήκες ευπάθειας σε αυτή την περιοχή. Στο τρίτο μέρος, η αναφορά είναι στο θρησκευτικό και πολιτισμικό «κεφάλαιο» των περιοχών που είναι επίσης μία βασική παράμετρος στον τρόπο της διαχείρισης των κρίσεων. Από αυτό το σημείο θα οδηγηθούμε στο τέταρτο μέρος, στο οποίο τίτλος είναι οι ερμηνείες και αντιδράσεις των φυσικών καταστροφών από τους λαούς με τη συγκεκριμένη πολιτισμική παράδοση, καθώς και η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε τέτοιου είδους συμβάντα και εξελίξεις. |
