| Popis: |
Η σχέση γιατρού-ασθενή είναι το κυριότερο θεραπευτικό εργαλείο που διαθέτει ένας γιατρός στη φαρέτρα του κατά τη διάρκεια της κλινικής πράξης. Ωστόσο η σύγχρονη ιατρική δίνει έμφαση στις διαταραχές και τα συμπτώματα με αποτέλεσμα να υποσκάπτεται ο χρόνος που διαθέτει ένας επαγγελματίας υγείας προκειμένου να γνωρίσει τον ασθενή του. Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί το κατά πόσο η δημιουργία ενός βιωματικού εκπαιδευτικού προγράμματος στην ενσυναίσθηση, θα έχει ουσιαστική επίδραση στην ενσυναισθητική συμπεριφορά των συμμετεχόντων. Δημιουργήθηκε ένα πρότυπο βιωματικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, στόχος του οποίου ήταν η ενίσχυση της ενσυναίσθητης κατανόησης. Η διάρκειά του ήταν 60 ώρες, κατανεμημένες σε 3 τριήμερα. Οι τρεις άξονες στους οποίους κυμάνθηκε η παρέμβαση ήταν η θεωρία, η ανάπτυξη δεξιοτήτων και η προσωπική ανάπτυξη. Η ενσυναίσθηση μετρήθηκε με την κλίμακα αυτοβαθμών ενσυναίσθησης κατά Jefferson, ενώ έγιναν ημιδομημένες συνεντεύξεις με τους συμμετέχοντες. Κατά τη διάρκεια τριών συνεχόμενων εξαμήνων, 42 φοιτητές ιατρικής ολοκλήρωσαν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Έλα στη θέση μου, Γιατρέ!» εκ των οποίων οι 15 ήταν άνδρες. Την ομάδα ελέγχου απάρτιζαν 45 φοιτητές εκ των οποίων οι 15 ήταν άνδρες. Οι δύο ομάδες δεν είχαν διαφορές αναφορικά με το γένος τους (p=0.878) και το έτος σπουδών (p=0.43). Ο μέσος όρος των αυτοβαθμών ενσυναίσθησης που σημείωσαν οι φοιτητές πριν την εκπαίδευση ήταν 109.3 (12.7), μετά την εκπαίδευση ήταν 121.1 (9.0) και έξι μήνες μετά ήταν 121.1 (9.5). Η διαφορά των μετρήσεων πριν και μετά ήταν στατιστικά σημαντική (p |
