Η Γενική υποχρέωση πρόνοιας στο πλαίσιο εφαρμογής της 914 ΑΚ

Jazyk: Greek, Modern (1453-)<br />Greek
Rok vydání: 2023
Předmět:
DOI: 10.26262/heal.auth.ir.347281
Popis: Σκοπός της παρούσης διπλωματικής εισηγήσεως είναι η παρουσίαση της γενικής υποχρέωσης πρόνοιας στο πλαίσιο εφαρμογής της 914 ΑΚ. Πρόκειται για μία κατασκευή, η οποία αποσκοπεί στην συμπλήρωση του συστήματος της αδικοπρακτικής ευθύνης, προκειμένου να ικανοποιηθεί η αξίωση προς καθολικότητα. Οι υποχρεώσεις επιμέλειας συνίστανται σ’ εκείνα τα μέτρα, τα οποία υποδεικνύει in concreto η καλή πίστη (288 ΑΚ) σ’ εκείνος που συμπεριφέρεται επικίνδυνα για τα αγαθά τρίτων. Τελολογικά αποσκοπούν στην προστασία του ζημιωθέντος από συγκεκριμένους κινδύνους, ενώ λειτουργικά εξυπηρετούν την θεμελίωση αδικοπρακτικής ευθύνης στην περίπτωση των έμμεσων παραβάσεων. Επιπροσθέτως, επιβεβαιώνει ότι το παράνομο πρέπει να κρίνεται με κριτήριο αναφορά την συμπεριφορά του ζημιώσαντος, ενώ η θεωρία του αποτελέσματος διευρύνει υπέρμετρα την ευθύνη, ταυτίζοντας το παράνομο με την προϋπόθεση της ζημίας. Η κρατούσα και ορθότερη άποψη δέχεται ότι οι υποχρεώσεις επιμέλειας θεμελιώνονται στην καλή πίστη (288 ΑΚ), η οποία περιέχει όλο το αξιολογικό υπόβαθρο για να καταστήσει ορισμένη σχέση δικαιικώς κρίσιμη. Παρά το γεγονός ότι συνιστά δευτερογενή κανόνα δικαίου, εκ της εξειδίκευσης της δύνανται να προκύψουν άγραφοι κανόνες συμπεριφοράς. Αυτή η εξειδίκευση θα γίνει όμως μόνο μέσω ενός κινητού συστήματος αξιών, δηλαδή νομολογιακά διαπλασμένων κριτηρίων μειωμένης αφαιρετικότητας, προκειμένου να μπορέσει ο δικαστής να εξακριβώσει αν υφίσταται και σε ποια έκταση μία ειδική υποχρέωση πρόνοιας. Τέλος, η νομολογία, παρά ορισμένες άστοχες αποφάσεις, στις οποίες ταυτίζει την συμβατική παράβαση με την αδικοπρακτική καθιστώντας έτσι την 288 ΑΚ ως προστατευτικό νόμο, έχει προβεί σε ορθή εφαρμογή της κατασκευής. Παραδειγματικές είναι και οι αποφάσεις του «BGH», στις οποίες το Δικαστήριο προέβη σε ορθές σκέψεις για την κατασκευή, υποδεικνύοντας ορθές κατευθυντήριες γραμμές για την ασφαλή οριοθέτηση της
The purpose of this thesis is to present the general duty of care in the context of the application of 914 CC. It is a construction which aims to complement the system of tort liability in order to satisfy the claim to universality. The duty of care consists of those measures which good faith (288 CC) indicates in concreto to a person who behaves in a manner dangerous to the goods of others. They are designed to protect the injured party from specific risks, while in practice they serve to establish tort liability in the case of indirect infringements. In addition, it confirms that the wrongfulness must be judged by reference to the conduct of the injured party, while the theory of effect excessively broadens liability by identifying the wrongfulness with the condition of damage. The prevailing and more correct view accepts that duties of care are founded on good faith (288 CC), which contains all the evaluative background to make a certain relationship legally critical. Although it is a secondary rule of law, its specificity may give rise to unwritten rules of conduct. However, this specificity will only be achieved by means of a mobile system of values, i.e. criteria of reduced abstractness shaped by case-law, in order to enable the judge to ascertain whether and to what extent a specific duty of care exists. Finally, despite some misguided decisions in which the case law identifies contractual breach with tortious breach, thus rendering 288 CC as a protective law, the case law has made a correct application of the construction. Exemplary are also the decisions of the "BGH", in which the Court has made correct considerations about general duty of care, indicating correct guidelines for its safe delimitation
Databáze: OpenAIRE
Externí odkaz: