| Popis: |
Przedmiotem glosy jest wyrok SN z dnia 21 sierpnia 2019 roku, I CSK 349/18, w którym wypowiedziany został pogląd, zgodnie z którym „jeżeli pod rygorem nieważności wymagasię, w stosunku do określonego oświadczenia woli składanego innej osobie, zachowania formy szczególnej w postaci pisma, to dla przyjęcia, że zostało ono złożone i wywołało skutki prawne konieczne jest doręczenie adresatowi oryginału pisma zawierającego to oświadczenie woli”. Mimo że zdanie to wpisuje się w stanowisko, które dominuje zarówno w judykaturze, jak i w piśmiennictwie,autorka glosy zwraca uwagę na potrzebę weryfi kacji argumentów, jakie doprowadziły do jego ukształtowania. W tym celu analizuje motywy wskazane w uzasadnieniu wyroku, w tym równieżprzywołane w nim stanowisko SN wyrażone w uchwale z dnia 20 lutego 1967 roku, III CZP 88/66. Ostatecznie dochodzi do wniosku, że kategoryczność glosowanej tezy jest nieuzasadniona. Przemawiaza tym nie tylko brak konkretnego przepisu, z którego wynikałby obowiązek doręczenia adresatowi oświadczenia woli w takiej formie, jaka pod rygorem nieważności jest wymagana dojego złożenia, ale również wzgląd na wykładnię funkcjonalną przepisów o składaniu oświadczeń woli. Autorka zwraca uwagę, że kopia pisma obejmującego oświadczenie woli zabezpiecza w pełniinteres adresata wyrażający się w możliwości pełnego zaznajomienia się z faktem złożenia tego oświadczenia i jego treścią. |
