| Popis: |
Η παρούσα διατριβή εξετάζει την πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου έναντι της κρίσης του Κονγκό και του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1960. Καθώς η διαδικασία της αποαποικιοποίησης κορυφωνόταν το 1960, με τις αποικιακές δυνάμεις συχνά απρόθυμες να αποχωρήσουν από τις αποικίες τους και τη Σοβιετική Ένωση να προσπαθεί να "διεισδύσει" στην Αφρική και την Ασία, η Ελλάδα αντιμετώπισε μία νέα πρόκληση. Η Αθήνα έπρεπε να ισορροπήσει μεταξύ της υποστήριξης των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ και των απελευθερωτικών κινημάτων και των νέων κρατών στην περιφέρεια, για τα οποία ένιωθε συμπάθεια λόγω του πρόσφατου αγώνα της για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Τον Ιούλιο του 1960, όταν ξέσπασε η κρίση του Κονγκό, η Αθήνα επιδίωξε να αναλάβει νέους διεθνείς ρόλους και να αναπτύξει μία συνολική πολιτική στον Τρίτο Κόσμο. Η απουσία αποικιακού παρελθόντος, καθώς επίσης και η ύπαρξη μίας πολυπληθούς ελληνικής παροικίας στο Κονγκό καλλιέργησε την ιδέα ότι ο εξαιρετισμός της Ελλάδας θα της επέτρεπε να προωθήσει τα συμφέροντα της Δύσης χωρίς να προκαλέσει το αντιαποικιακό αίσθημα των Αφρικανών. Τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία επιδίωξαν να αποτελέσουν μία γέφυρα μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ και των νέων κρατών στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προκειμένου να τα διατηρήσουν κοντά στη Δύση. Επιπλέον, η Αθήνα προσπάθησε να αναπτύξει ένα πρόγραμμα τεχνικής βοήθειας που θα συνεισέφερε στην οικονομική ανάπτυξη του Κονγκό και θα λειτουργούσε ως αντίβαρο σε ανάλογες προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης. Τελικά, παρά τις πιθανότητες επιτυχίας τους, οι ελληνικές προσπάθειες απέτυχαν λόγω της έλλειψης εμπειρίας και πόρων, ενώ η πολιτική της Κύπρου στα Ηνωμένα Έθνη κατέληξε να υπηρετεί τα στενά εθνικά της συμφέροντα. |
