| Popis: |
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie prawa ochrony dziedzictwa kultury jako kompleksowej gałęzi prawa, przede wszystkim poprzez wykazanie występowania podstawowych przesłanek jego autonomizacji. Omówiono przede wszystkim kryterium przedmiotu regulacji, kryterium własnych zasad prawa oraz własnej teorii i źródeł prawa. Badania przeprowadzono na kilku płaszczyznach, odpowiadających częściom niniejszego artykułu, wykorzystując w tym zakresie aparaturę pojęciową odpowiednio prawa administracyjnego, karnego, cywilnego i międzynarodowego. Do analizy tego problemu badawczego zastosowano metodologię z zakresu teorii i filozofii prawa. Ze względu na interdyscyplinarny charakter ochrony dziedzictwa kultury, prócz regulacji odnoszących się do samej ochrony zabytków czy też regulacji z zakresu prawa administracyjnego, prawa konstytucyjnego, prawa karnego, prawa cywilnego czy prawa międzynarodowego, prawo ochrony dziedzictwa kultury obejmuje także zagadnienia z dziedziny innych nauk, np. historii sztuki, architektury, archeologii, konserwacji itd. Na przestrzeni ostatnich lat rozwinęły sięzasady prawa ochrony dziedzictwa kultury, jak również jego źródła, teoria i przedmiot ochrony. Mając to na uwadze, należy stwierdzić, że prawo ochrony dziedzictwa kultury spełnia większość z kryteriów pozwalających uznać je za kompleksową gałąź prawa. |
