Όψεις του μουσικού μοντερνισμού στον ελληνικό 20ο αιώνα
| Autor: | Sakallieros, Georgios |
|---|---|
| Jazyk: | Greek, Modern (1453-)<br />Greek |
| Rok vydání: | 2023 |
| Předmět: |
Greek art-music history
ταυτότητες νεωτερικότητα μουσική πολυμέσων musical trends Greek art-music analysis έργα institutions ιστορία νεοελληνικής μουσικής ανάλυση νεοελληνικής μουσικής modernism συνθέτες vocal music οργανική μουσική φωνητική μουσική avant-garde πρωτοπορία innovation composers identities θεσμοί works mixed-media music μουσικά ρεύματα instrumental music μοντερνισμός |
| DOI: | 10.57713/kallipos-178 |
| Popis: | ο συγκεκριμένο σύγγραμμα αποτελεί μία επισκόπηση για τη διαμόρφωση, στη νεοελληνική έντεχνη μουσική, των μοντερνιστικών τάσεων που διαμορφώθηκαν στη συνθετική δημιουργία, τη μουσική ζωή και τις ταυτότητές τους, μέσα από τις επιδράσεις των διαφόρων ρευμάτων της ευρωπαϊκής μουσικής πρωτοπορίας του 20ου αιώνα , τόσο πριν όσο και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πραγμάτευση του αντικειμένου περιλαμβάνει την ανάδειξη των κοινωνικών-ιδεολογικών-πολιτισμικών ζυμώσεων ως αφορμές για τη δημιουργία νέων καλλιτεχνικών και μουσικών τάσεων και τους τρόπους που αυτές αφομοιώνονται και εκφράζονται ως καλλιτεχνική έκφραση και συνθετική δημιουργία από τους Νεοέλληνες συνθέτες. Η περίοδος πριν από το 1945 εστιάζει κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, στο έργο και τη δημιουργική πορεία των Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960) και Νίκου Σκαλκώτα (1904-1949) μέσα στα πλαίσια αφομοίωσης των τάσεων του γερμανικού εξπρεσιονισμού από τη δεκαετία του 1920 (Δεύτερη Σχολή της Βιέννης) και αποτελούν περισσότερο περιπτωσιολογικές διερευνήσεις (case studies) . Από την άλλη, η -παράδοξα γρήγορη- αφομοίωση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής και αμερικάνικης μουσικής πρωτοπορίας από την ελληνική μουσική σκηνή της περιόδου 1950-1970, οι όροι και οι προϋποθέσεις που διέπουν την εδραίωσή της και οι ιδιότυπες και πολυποίκιλες καλλιτεχνικές της εκφάνσεις επιτρέπουν την εξέτασή της στα πλαίσια "σχολής": εξετάζονται η μίξη και η πολυστυλιστικότητα μέσω παλαιότερων και νεότερων συνθετικών τεχνικών, το νεωτερικό βλέμμα προς την λαϊκή μουσική παράδοση ή το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, νέες τεχνικές μουσικής εκτέλεσης και σημειογραφίας, καθώς και η προσέγγιση σε νέες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως το πειραματικό μουσικό θέατρο ή άλλες πολύτεχνες προσεγγίσεις. Θεσμοί, μουσικά σύνολα κι εκτελεστές, πολιτιστικές πολιτικές και η επιρροή τους, αποτελούν επίσης ζητήματα εξέτασης. Ο ρόλος τους συνεξετάζεται στην επερχόμενη διαμόρφωση της γενιάς του μεταμοντερνισμού (από το 1980) και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της. Το συγκεκριμένο σύγγραμμα αποτελεί μία επισκόπηση για τη διαμόρφωση, στη νεοελληνική έντεχνη μουσική, των μοντερνιστικών τάσεων που διαμορφώθηκαν στη συνθετική δημιουργία, τη μουσική ζωή και τις ταυτότητές τους, μέσα από τις επιδράσεις των διαφόρων ρευμάτων της ευρωπαϊκής μουσικής πρωτοπορίας του 20ου αιώνα , τόσο πριν όσο και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πραγμάτευση του αντικειμένου περιλαμβάνει την ανάδειξη των κοινωνικών-ιδεολογικών-πολιτισμικών ζυμώσεων ως αφορμές για τη δημιουργία νέων καλλιτεχνικών και μουσικών τάσεων και τους τρόπους που αυτές αφομοιώνονται και εκφράζονται ως καλλιτεχνική έκφραση και συνθετική δημιουργία από τους Νεοέλληνες συνθέτες. Η περίοδος πριν από το 1945 εστιάζει κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, στο έργο και τη δημιουργική πορεία των Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960) και Νίκου Σκαλκώτα (1904-1949) μέσα στα πλαίσια αφομοίωσης των τάσεων του γερμανικού εξπρεσιονισμού από τη δεκαετία του 1920 (Δεύτερη Σχολή της Βιέννης) και αποτελούν περισσότερο περιπτωσιολογικές διερευνήσεις (case studies) . Από την άλλη, η -παράδοξα γρήγορη- αφομοίωση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής και αμερικάνικης μουσικής πρωτοπορίας από την ελληνική μουσική σκηνή της περιόδου 1950-1970, οι όροι και οι προϋποθέσεις που διέπουν την εδραίωσή της και οι ιδιότυπες και πολυποίκιλες καλλιτεχνικές της εκφάνσεις επιτρέπουν την εξέτασή της στα πλαίσια "σχολής": εξετάζονται η μίξη και η πολυστυλιστικότητα μέσω παλαιότερων και νεότερων συνθετικών τεχνικών, το νεωτερικό βλέμμα προς την λαϊκή μουσική παράδοση ή το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, νέες τεχνικές μουσικής εκτέλεσης και σημειογραφίας, καθώς και η προσέγγιση σε νέες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως το πειραματικό μουσικό θέατρο ή άλλες πολύτεχνες προσεγγίσεις. Θεσμοί, μουσικά σύνολα κι εκτελεστές, πολιτιστικές πολιτικές και η επιρροή τους, αποτελούν επίσης ζητήματα εξέτασης. Ο ρόλος τους συνεξετάζεται στην επερχόμενη διαμόρφωση της γενιάς του μεταμοντερνισμού (από το 1980) και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της. |
| Databáze: | OpenAIRE |
| Externí odkaz: |
|