| Popis: |
The War on Terror was made global in 2001 through U.N. Resolution 1373. Nassim Amaouche’s 2009 Adieu Gary appears distant from this transformation in international law. Yet its French-Arab protagonists negotiate mass media envisionings of the “terrorist” in ways that highlight the pressures the controversial resolution placed upon Arab and racially mixed populations. Adieu Gary subversively refashions the Western aesthetic and its iconic heroes for this post-9/11 context to signify not strength but weakness. In its appropriation of the ghost town convention, the film thus becomes a unique example of the disrupted, transnational Western which visualizes the disrupted lives of banlieue youth, articulating the psychological disempowerment of an ethnic group framed in legal terms as a potentially violent threat. My paper unveils the richness of this singular film’s commentary on French public discourse through an interdisciplinary framework that combines analysis of Resolution 1373’s impact in France, an awareness of the film’s intertextual gestures to classic Hollywood Westerns, and a post-colonial theoretical perspective. A vision of the terrorist Other, codified in law and propagated in popular culture, affects the French-Arab’s self-perception in the film. The sheriff of the Western, emblematized by Gary Cooper’s lawman from High Noon who seems to haunt the setting, reinforces the banlieue inhabitant’s powerless state. Conservative Islam then becomes the sole route for an autonomous identity; however, the film’s ambivalence reveals how this embrace of Islam further condemns the French-Arab subject to a life in limbo, trapped in an existential ghost town somewhere between life and death.ROZBITY GATUNEK, ROZBITE ŻYCIE — ADIEU GARY I „POSTJEDENASTOWRZEŚNIOWE” PRZEDMIEŚCIE JAKO WYMARŁE MIASTOWojna z terroryzmem stala sie globalna w 2001 roku w wyniku rezolucji ONZ nr 1373. Film Nassima Amaouche’a Adieu Gary z 2009 roku wydaje sie daleki od tej transformacji w miedzynarodowym prawie. Jednakze jego francusko-arabscy protagoniści negocjują massmedialne wyobrazenia „terrorysty” w sposob, ktory rzuca światlo na presje, jaką ta kontrowersyjna rezolucja wywarla na arabskiej i rasowo mieszanej ludności. Adieu Gary subwersywnie przemodelowuje zachodnią estetyke i jej ikonicznych bohaterow funkcjonujących w owym „postjedenastowrześniowym” kontekście, zeby podkreślic nie sile, lecz slabośc. W swoim przyswojeniu konwencji wymarlego miasta film ten staje sie wyjątkowym przykladem rozbitego transnarodowego westernu, ktory wizualizuje rozbite egzystencje przedmiejskich mlodocianych, artykulując psychologiczne pozbawienie autorytetu etnicznej grupy, ujmowanej w prawniczych terminach jako potencjalna groźba przemocy. Moj esej ukazuje bogactwo komentarza filmu na temat francuskiego publicznego dyskursu, komentarza opartego na interdyscyplinarnej podbudowie, ktory lączy analize oddzialywania rezolucji 1373 na Francje, świadomośc filmowego intertekstualnego nachylenia ku klasycznemu hollywoodzkiemu westernowi i postkolonialną teoretyczną perspektywe. Wizja terrorystycznego INNEGO, skodyfikowana przez prawo i propagowana w popularnej kulturze, oddzialuje na wzajemne postrzeganie sie w filmie Francuzow i Arabow. Szeryf z tego westernu, symbolizowany przez czlowieka prawa granego przez Gary’ego Coopera z filmu W samo poludnie, ktory zdaje sie nawiedzac okolice, wzmacnia tkwiących w bezsilności mieszkancow przedmieścia. Konserwatywny islam staje sie wiec jedyną drogą autonomicznej jednostki; jednakowoz dwuznacznośc filmu odslania, jak owe kleszcze islamu skazują francusko-arabskich obywateli na zycie w otchlani, zlapanych w pulapke egzystencjalnego wymarlego miasta, gdzieś miedzy zyciem a śmiercią. Przel. Kordian Bobowski |
