Tipološki modeli arhetipske kolibe kroz pisanu istoriju i teoriju arhitekture
| Autor: | Stevanović, Slaven |
|---|---|
| Přispěvatelé: | Draganić, Anica, Dinulović, Radivoje, Konstantinović, Dragana, Krklješ, Milena, Ristić, Dušan, Nikolić, Marko |
| Jazyk: | srbština |
| Rok vydání: | 2021 |
| Předmět: | |
| Zdroj: | CRIS UNS Универзитет у Новом Саду |
| Popis: | Glavni problem koji ova disertacija istražuje jeste prostor čovekove kuće; onog beskrajno bitnog utočišta, slike najdublje čovekove intimnosti. Kada se ova neizbežna poetiziranost svakog intimnog i ličnog prostora čovekove kuće teorijski konkretizuje (u okvirima postojeće arhitektonske teorije), opšti problem disertacije se fokusira na prostorne i materijalne granice one prve čovekove kuće. Odnosno, teorijski poznato, na fenomen modela arhetipske kolibe. S obzirom da ovaj model jeste najpre terminološka sintagma koja bliže opisuje specifične arhetipične odlike nekog arhitektonskog prostora, uži problem kojim se ova disertacija bavi jeste upravo pitanje – arhitektonskog prostora. Pošto arhitektonski prostor, u najopštijem smislu, jeste simbolička i materijalna konkretizacija egzistencijalnog prostora čoveka, najuži predmet koji ovaj rad istražuje postaje upravo pitanje tog – egzistencijalnog prostora. Pri tom, egzistencijalni prostor se ovde percipira kao metafizička konkretizacija čovekovog života određena njegovim prethodno usvojenim egzistencijalnim paradigmama. NJih treba shvatiti kao skup čovekovih ličnih uverenja kojima on definiše svoj prostor egzistencije; odnosno, sebe i svoju poziciju u svetu. U dostupnoj literaturi koja se bavi istorijom i teorijom arhitekture primetno je da ne postoji istraživanje koje bi problem modela arhetipske kolibe, time njenih arhitektonskih i egzistencijalnih prostora, sagledavalo kroz problem čovekovih životnih paradigmi. Ponuđenim istraživanjem je pak utvrđeno da je ovaj odnos od suštinske važnosti za spoznaju različitih modela arhetipske kolibe. Ujedno, utvrđeno je i da je ovaj odnos ključan za konstituciju ma kog egzistencijalnog, i time arhitektonskog prostora. Razvojna linija stoga ide u pravcu egzistencijalna paradigma - egzistencijalni prostor - arhitektonski prostor - arhetipska koliba (ili ma koja druga kuća arhitekture). Time se u ovoj disertaciji posebno iznosi mišljenje i tvrdnja da arhetipska kuća jeste i jedna dijahronijska pojava. Odnosno, uverenje da ona nije zavisna od vremena već od paradigme; tj. metafizike koju ta paradigma predviđa. Time treba zaključiti i da su osnovne odlike arhetipičnosti – suštastvenost (ličnosnost, čovekoobraznost) i paradigmatičnost; odakle proizilazi da arhetipska koliba jeste arhetipska ne jer je prvonastala (kako se to često pogrešno tumači) već jer je suštastvena, odnosno ličnosna i time paradigmatična. Arhitektonska kuća koja je suštastvena (čovekoobrazna, ličnosna) i time paradigmatična, jeste u stvari i odistinski ta – arhetipična kuća. The main problem which this dissertation explores is the space of the man's house; the most important refuge, the image of the deepest human intimacy. When this inevitable poeticization of every intimate and personal space of a man's house is theoretically concretized (within the framework of the existing architectural theory), the general problem of the dissertation focuses on the spatial and material boundaries of that first man's house. That is, theoretically known, on the phenomenon of the primitive hut model. Since this model is, first of all, a terminological syntagm that describes in more detail the specific archetypal features of an architectural space, the narrower problem that this dissertation deals with, is the question of – architectural space.Since architectural space, in the most general sense, is a symbolic and materialistic concretization of man's existential expanse, the narrowest subject that this paper explores becomes the question of that - existential space. At the same time, existential expanse is perceived as a metaphysicalconcretization of human life determined by Its previously adopted existential paradigms. They should be understood as a set of man's personal beliefs by which he defines his space of existence; that is, himself and his position in the world.In the available literature concerning the history and theory of architecture, it is noticeable that there is no research that would look at the problem of the primitive hut and its architectural and existential spaces, through the problemof man’s existential paradigms. The established research, on the other hand, found that this relationship is essential for understanding the various models of the primitive hut. At the same time, it was determined that this relationshipis the key to the constitution of any existential and thus architectural space.The uprising line therefore goes in the direction of existential paradigm - existential space - architectural space - primitive hut (or any other house ofarchitecture).Thus, in this dissertation, the opinion and claim that the archetypal house is also a diachronic phenomenon is especially stated. That is, the belief that archetypal house is not dependent on time but on paradigm; ie. on themetaphysics that paradigm predicts. Thus, it should be concluded that the basic features of archetypally are - essentiality (personality) and paradigmatic; whence it follows that the archetypal hut is no archetypal because its originated (as it is often misinterpreted) but because it is essential,that is, personal and thus paradigmatic. An architectural house that is essential (human-like, personal) and thus paradigmatic, is in fact a truly archetypal house. |
| Databáze: | OpenAIRE |
| Externí odkaz: |
|