| Popis: |
Tema ove doktorske disertacije je ekofeminizam koji od 80' godina prošlog stoljeća iz područja supkulture sve više prodire u glavne struje akademskog feminizma. U disertaciji se iznosi povijest ekofeminizma kao specifičnog ekologističkog i feminističkog pokreta, njegova povezanost s mitskim strukturama, posebice s mitom o matrijarhatu. S obzirom na glavna područja ekofeminističkog interesa (etika zaštite okoliša, odnos prema znanosti i tehnologiji, odnos između teorije i prakse, ekofeministička duhovnost, ekofeministički animalizam) u disertaciji se analizira i interpretira veliki broj tekstova utjecajnih teoretičarki pokreta. Razmatraju se i društveni aspekti ekofeminizma, posebice odnos ekofeminizma prema seksualnosti, identitetu, govoru i pismu kao centralnim mjestima svih postmodernističkih teorija. Ekofeminizam se smješta u širi kontekst teorija s kraja 20. stoljeća, poput primjerice teorije kulturnih studija, post-strukturalizma, dekonstrukcije, teorije sistema itd. s kojima dijeli sličnu sudbinu. Usprkos političkoj korektnosti ideja, odnosno borbi protiv svih oblika opresije jednih nad drugima koju promiče, ekofeminizam u praksi ne uspijeva nadići vlastitu mitsku medijatorsku poziciju vidljivu iz odnosa ekofeminističke teorije i prakse, ekologizma i feminizma, prirodnih i društvenih znanosti, progresivne i konzervativne ideologije, istovremene težnje prema totalitetu i čežnje prema demokratskom fragmentu, subverziji dominantne ideologije i borbe za osvajanje pozicije povlaštenosti, prirode i kulture, stvarnosti i mita. No, iako ekofeminizam ne daje odgovore, on postavlja prava pitanja pa ga treba smatrati pozitivnim doprinosom procesu demokratizacije feminističkih i ekologističkih teorija, posebice njihovih akademskih glavnih struja. |
