| Popis: |
Bu tez, estetik bir bileşenin çalışmanın ayrılmaz bir parçası olduğu araştırma- yaratma (research-creation) metodolojisini kullanmaktadır. 2018 yılında, HIV/AIDS üzerinde çoğunlukla Türkiyeli sanatçılar tarafından üretilen sanat iş- lerinin gösterildiği bir çağdaş sanat sergisi olan Pozitif Alan'ın küratörlüğünü yaptım ve bu sergi HIV/AIDS üzerine yaptığım araştırmanın da temelini oluşturmaktadır. Sergiyle birlikte ve onun aracılığıyla oluşan, araştırmanın yazılı bileşeni olan bu tez, HIV/AIDS'le yüzleşmenin doğal olarak travmatik bir olay olduğu fikrini kabul etmeden, HIV/AIDS' in travmatik yapısını analiz eder. 1980'lerde HIV/AIDS ilk kez, kolektif ve ulus-ötesi bir travma olarak deneyimlendi; ve tez boyunca savun- duğum gibi, bu ilk kriz sırasında yapılandırılan tarihsel travmatik duygulanımın çağ- daş öznelerin üzerinde hala önemli bir etkisi var. HI virüsünü baskılamayı mümkün kılan tıbbi gelişmelere rağmen, stigma, fobi, inkar, kasıtlı cehalet dahil olmak üzere sayısız biçimde tezahür eden travmatik post-hafıza, HIV/AIDS'in günümüzde nasıl deneyimlendiğini etkiliyor. Sadece HIV/AIDS ile yaşayan insanlar değil, aynı za- manda 1980'lerden sonra doğan ve tarihsel olarak virüsten en çok etkilenen ve virisün taşıyıcaları olarak gösterilen queer özneler de HIV/AIDS'in önceden belirlenmiş ve yapılandırılmış etkisi altında yaşıyorlar. Bu tezin ilk bölümü, 1980'lerde Türk me- dyasının HIV/AIDS ve eşcinsellik söylemlerini, travma yapısının kökenine bir göz atmak için analiz etmektedir. İkinci bölüm, Pozitif Alan'da sergilenen eserlerin okumaları ve kişisel deneyimler üzerinden HIV/AIDS'in günümüzdeki travmatik duygulanımını analiz etmek ve sorgulamak ile ilgilenmektedir. This thesis uses research-creation methodology which integrates an aesthetic com- ponent as an integral part of the study. In 2018, I curated a contemporary art exhi- bition on HIV/AIDS in Istanbul with the participation of dominantly local artists, and this exhibition lays the ground of my research on HIV/AIDS. This written component of the research-creation, as separate but co-composed with the exhibi- tion, doesn't accept that facing HIV/AIDS as a traumatic event is a pre-given and natural reaction, and it analyzes the traumatic construction of HIV/AIDS. During the 1980s, HIV/AIDS was experienced for the first time as a collective and trans- national trauma, and, as I argue, the historical traumatic affect structured during this first crisis still has a crucial influence on the contemporary subject. Regardless of the medical progress which made it possible to repress the HI virus, traumatic post-memory challenges the contemporary experience of HIV/AIDS in myriad forms including stigma, phobia, denial, and willful ignorance. Not only people living with HIV/AIDS but also queers born after the 1980s, who are historically thought to be the most affected people and vectors of the virus, are experiencing HIV/AIDS as a predetermined and structured affect. The first part of this thesis analyzes Turkish media discourses on HIV/AIDS and homosexuality during the 1980s to provide a glimpse of the genealogy of the trauma construction. The second part is interested in analyzing and challenging the contemporary traumatic affect of HIV/AIDS through personal experiences and readings of the artworks exhibited in Positive Space. 134 |
