| Popis: |
Polazeći od smrti kao drustvenog konstrukta, ovim radom ona se kontekstualizira (ideal)tipom tradicionalnog, modernog i postmodernog društva. Slijedom toga pretpostavlja se da je smrt u predindustrijskim druśtvima kvalitativno drugačija od smrti u suvremenom zapadnom društvu. Smrt u tradicionalnom društvu držimo funkcionalnom pretpostavkom zajednice. Smrt se u pravilu dogada u obitelji, te se może promatrati agregatom kolektivnih identiteta crpljenih iz mita i religije. U tradicionalnoj naraciji smrt je propisana i za umiruću osobu i za prisutnu zajednicu. Različitim tradicijama smrti poput otkrivanja tijela pokojnika, žalovanja ili naricanja na grobovima smrt se uprisutnjuje u zajednici. U modernom drustvu javljaju se teze o poricanju, tabuizaciji i odvajanju smrti uslijed porasta umiranja u bolnicama i pod paskom medicine. Smrt se odvija izvan domašaja zajednice, često kao samotan čin, a pokojnikovo tijelo vide i obraduju uglavnom stručne sluzbe. U postmodernom društvu smrt se razumijeva konceptima izbora ili prava na odabir. Dominacijom individualnog diskursa uočava se simultanost najrazličitijih razumijevanja i odnosa prema smrti. S time se javljaju izvedenice dobre smrti koje ciljaju njenom personaliziranju i kontroliranju. Na koncu zaključujemo kako smrt nije jednostran fizički dogadaj, već socio-historijski fenomen koji u suvremenom drustvu kroz postmoderni pastis nastoji doci do enigmatskog smisla smrti. |
