بررسی مقایسه ای بروز سیکلین D1 در لیکن پلان و کارسینومای سلول سنگفرشی دهان به روش ایمونوهیستوشیمی
| Autor: | معصومه زرگران, شکوفه جمشیدی, آذر برادران, عباس مقیم بیگی, مهرناز علی خاصی |
|---|---|
| Jazyk: | perština |
| Rok vydání: | 2014 |
| Předmět: | |
| Zdroj: | Journal of Mashhad Dental School, Vol 38, Iss 1, Pp 17-28 (2014) |
| Druh dokumentu: | article |
| ISSN: | 1560-9286 2008-2347 |
| Popis: | مقدمه: لیکن پلان دهانی (OLP) به عنوان ضایعهای با قابلیت تبدیل شدن به کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (OSCC) پیشنهاد گردیده است. اما پتانسیل بدخیمی این ضایعه و ارتباط آن با OSCC مورد اختلاف نظر میباشد. از آنجا که تکثیر کنترل نشده سلولی شاخص وقوع تغییر بدخیمی به شمار میرود، هدف از مطالعه حاضر مقایسه بروز سیکلین D1 در ضایعات OLP و OSCC بود. مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی با استفاده از رنگ آمیزیایمونوهیستوشیمی به دو شیوه کمی و نیمه کمی بروزسیکلین D1 در سه گروه هیپرپلازی اپی تلیالی، OLP و OSCC هریک با 21 نمونه بررسی گردید. در تحلیل داده ها از آزمون های آنالیز واریانس، کروسکال والیس، من ویتنی و کای دو استفاده شد (05/0α=) یافتهها: در روش کمی بروز سیکلین D1 در هیپرپلازی اپی تلیالی، OLP و OSCC به ترتیب برابر 00/6±69/13، 53/3±38/28 و 49/14±94/66 درصد بود. در روش نیمه کمی تعداد سلولهای رنگ گرفته در هیپرپلازی اپی تلیالی و OLP کمتر از 35% و در OSCC بیشتر از 35% بود. مقایسه کمی و نیمه کمی بروز سیکلین D1 بین سه گروه و به صورت دو به دو بین گروهها دارای تفاوت معنیدار بود (05/0(Pنتیجهگیری: نتایج نشان داد تکثیر سلولی در OLP به طور معنیداری کمتر از OSCC میباشد و ارتباطی بین این دو وجود ندارد، گرچه پیشبدخیم بودن OLP را نیز به صورت قطعی رد نمیکند. به نظر میرسد افزایش تکثیر سلولی ممکن است با وقوع تغییر بدخیمی در OLP مرتبط باشد. از این رو پیگیری مستمر ضایعه را میطلبد. |
| Databáze: | Directory of Open Access Journals |
| Externí odkaz: |
|