| Popis: |
Zjawisko piractwa morskiego sięga czasów antycznych i równie wiekowe są środki prawne podejmowane w celu walki z tym zjawiskiem. Było ono traktowane jako forma rozboju na morzu, poważnie zagrażającego bezpieczeństwu statków oraz ich załóg, towarów i pasażerów. O powadze tego zagrożenia świadczyć może choćby fakt, że piratów uznano za „wrogów rodzaju ludzkiego”, a ich zbrodniczą działalność uważano za naruszającą interesy wszystkich państw. Choć w XIX stuleciu ten przestępczy proceder niemal zupełnie zanikł, jego nagłe odrodzenie pod koniec XX wieku spowodowało, że znów stanowi on wyzwanie dla społeczności międzynarodowej. Współcześni piraci nie przypominają już co prawda rozbójników morskich z wieków ubiegłych, wciąż jednak obowiązują wykształcone w drodze praktyki państw zwyczajowe normy prawa międzynarodowego, zakazujące piractwa i obejmujące piratów zasadą represji wszechświatowej. Aby w pełni zrozumieć fenomen piractwa morskiego jako „zbrodni przeciwko prawu narodów”, należy zatem bliżej przyjrzeć się przyjmowanym na przestrzeni dziejów regulacjom prawa wewnętrznego, uzupełnianym orzeczeniami sądów krajowych, miały one bowiem niewątpliwy wpływ na krystalizowanie się wspomnianych norm zwyczajowych w takich kwestiach, jak definicja piractwa morskiego czy zasada uniwersalnej jurysdykcji wobec piratów. Co prawda aż do II połowy XX wieku nie udało się uregulować zakazu piractwa w traktatowym prawie międzynarodowym, jednak obecnie obowiązujące rozwiązania międzynarodowoprawne w dużej mierze bazują na rozwiązaniach przyjmowanych przez państwa w drodze powszechnego zwyczaju. The phenomenon of maritime piracy goes back to ancient times and the legal measures taken to combat this phenomenon are equally old. It was considered as a form of robbery at sea that seriously threatened the safety of ships, crews, goods and passengers. The seriousness of this threat may be evidenced, for example, by the fact that pirates were considered “enemies of the human race” and their criminal activities were considered as breaching the interests of all States. Although this criminal practice almost completely disappeared in the nineteenth century, its sudden revival at the end of the twentieth century meant that it poses a challenge to the international community again. Modern pirates are no longer reminiscent of sea robbers from previous centuries, but the norms of customary international law developed by way of State practice, prohibiting piracy and including pirates by the principle of universal repression, still apply. In order to fully understand the phenomenon of maritime piracy as a “crime against the law of nations”, it is therefore necessary to take a closer look at internal regulations adopted over the years, supplemented by judgments of national courts, as they undoubtedly had an impact on the crystallization of these customary norms in matters such as the definition of the maritime piracy or the principle of universal jurisdiction over pirates. It is true, that until the second half of the twentieth century it was not possible to regulate the prohibition of piracy in international treaty law, but current international legal solutions are largely based on solutions adopted by States by common customary law. |
